Ημιπολύτιμοι λίθοι

Αζουρίτης
Τα όνομα του προέρχεται από την Περσική λέξη lazhuward -”μπλε του ουρανού”.

Χρώμα: ανοικτό έως σκούρο μπλε, μπλε-μωβ
Διαφάνεια: ημιδιαφανης, αδιαφανής
Λάμψη: αμβλεία, υαλώδης (κρύσταλλοι)
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: τέλειος
Σκληροτης: 3,5- 4, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: ανοικτό μπλε
Ειδικό βάρος: 3,77
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ-1,730, Νπι-1,758, Ν9-1.838
Διπλοθλαστικότης: 0,110
Διασπορά: ορατή
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος (αποχρώσεις του μπλε)
Φωταΰγεια: δεν υπάρχει
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε χαλκό (Ου)
Ειδικά χαρακτηριστικά: ουδέν
Αναβάθμιση: στεγανοποίηση με παραφίνη ή εποξικό υλικό
Ιστορία: Αν και η αρχική περιγραφή του ορυκτού έγινε το 1805 και χρησιμοποιήθηκε ως χρωστικό, σπάνια χρησιμοποιήθηκε ως ημιπολύτιμος λίθος.
Αστρολογία: Ιχθείς
Ενεργειακό κέντρο: μέτωπο Θεραπευτικές ιδιότητες Ενισχύει την μνήμη επιταχύνει την επούλωση των τραυμάτων. Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως τον ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Ζώνες οξειδώσεως κοιτασμάτων χαλκού.
Εμφανίσεις: Εξαιρετικοί αζουρίτες έχουν βρεθεί στην Αριζόνα (εναποθέσεις αζουρίτη-μαλαχίτη), επίσης στην Γιούτα και το Νέο Μεξικό. Πολυάριθμες εμφανίσεις βρίσκονται στην Χιλή, Αυστραλία, Λαική Δημοκρατία του Κονγκό (Ζαΐρ), όπου έχουμε εναποθέσεις αζουριτη-μαλαχίτη στην περιοχή Shaba. Εξαιρετικοί κρύσταλλοι είναι γνωστοί απο το Μαρόκκο, την Κένυα και τη Ναμίμπια (κρύσταλλοι μέχρι 20 εκ,). Αζουρίτης υπάρχει επίσης στην Ρωσία (Ουράλια όρη), Κίνα, Γερμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Γαλλία, Ελλάδα και Ρουμανία. Οι επεξεργασμένοι αζουρίτες δεν υπερβαίνουν τα λίγα καράτια. Οι μεγαλύτεροι ακατέργαστοι κρύσταλλοι είναι αδιαφανείς.
Επεξεργασία: καμποσόν, μικρογλυπτικη, επεξεργασμένοι λίθοι (σπάνια κοπή με έδρες).
Όμοια ορυκτά: βιβιανίτης, λαζουρίτης.
Απομιμήσεις: γυαλί
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος
Φροντίδα: Αναβαθμίζεται όπως το τυρκουάζ

Αιματίτης
Το Αγγλικό όνομα του ορυκτού προέρχεται από την Ελληνική λέξη αίμα.

Ιστορία: Αν και είναι γνωστός από την εποχή της Βαβυλώνα; και της αρχαίας Αιγύπτου, ο αιματίτης σπάνια είχε χρησιμοποιηθεί ως ημιπολύτιμος λίθος. Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τον Μεσαίωνα όπου τοποθετείτε σε καρφίτσες, δακτυλίδια, βραχιόλια και σφραγίδες. Πιστεύετε ότι φέρνει ειρήνη και ασφάλεια.
Αστρολογία: Σκορπιός
Ενεργειακό κέντρο: βάση Θεραπευτικές ιδιότητες: Προάγει τον σχηματισμό κυττάρων, περιορίζει την αιμορραγία, θεραπεύει τους ρευματισμούς και την αϋπνία. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: εκρηξιγενή (πυριγενή) πετρώματα, μεταμορφωμένα, ιζηματογενή πετρώματα, υδροθερμικά κοιτάσματα, ζώνες αποσαθρώσεως.
Χρώμα: κοκκινοκαφέ, γκριζόμαυρο, μαύρο
Διαφάνεια: onavta ημιδιαφανής, αδιαφανής
Λάμψη: μεταλλική έως αμβλεία
Θραυσμος: ανομοιόμορφος έως κογχοειδής
Σχισμός: ανύπαρκτος
Σκληρότης: 5 - 6,5 (οι γεηρές ποικιλίες έχουν σκληρότητα 1), εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: κερασοκόκκινη
Ειδικό βάρος: 4,95 - 5,26
Δείκτης διαθλάσεως-Ne-2,94, Νο-3,22
Διπλοθλαστικότης: 0,280
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: αδύναμος, καφεκόκκινος
Φωταύγεια: ουδεμία
Ειδικά χαρακτηριστικά; ουδέν
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή
Εμφανίσεις: Κοιτάσματα ημιπολύτιμου αιματίτη υπάρχουν στην Αριζόνα, Αλάσκα και Μινεσότα. Αιματίτης έχει βρεθεί επίσης στην Βραζιλία (περιοχή Matto Grosso), Βενεζουέλα Καναδά, Χιλή και Κούβα. Σπουδαία κοιτάσματα βρίσκονται στην Αυστραλία (Middle-back Range) και στη Νέα Ζηλανδία. Πινακοειδείς κρύσταλλοι μέχρι 6 εκ. έχουν βρεθεί στην Ιαπωνία (περιοχή Okayama) Αιματίτης υπάρχει επίσης στην Ρωσία (περιοχή Kursk Oblast), Ουκρανία (περιοχή Kryvyy Rili) και Καζακστάν. Καλής ποιότητας υλικό έχει βρεθεί στην Αγγλία (βοτρυοειδή συσσωματώματα από την περιοχή Cumberland τα οποία ζυγίζουν μέχρι 25 κιλά), Γερμανία, Ελβετία (Τριαντάφυλλα των ‘Αλπεων), Αυστρία, Ιταλία (όμορφοι κρύσταλλοι από την Έλβα), Δημοκρατία της Τσεχίας (περιοχές Hradiste, Ηοrni Blatna), Ισπανία και Γαλλία.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, χάνδρες, επίπεδη κοπή, γλυπτική. Όμοια ορυκτά: κασσιτερίτης, γκαιτίτης, ψιλομέλας.
Απομιμήσεις: πεπιεσμένα θραύσματα αιματίτης συνθετικός αιματίτης
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο αιματίτης είναι εύθραυστος και χρειάζεται προσοχή. Πρέπει να προστατεύεται από HC1. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Ακουαμαρίνα (ποικιλία βηρύλου)
Από τις Λατινικές λέξεις aqua marina «θαλασσινό νερό», άρα θαλασσοπράσινο.

Ιστορία: Από τους δημοφιλέστερους λίθους, ενώ θεωρείτο πολύ αξιόλογη κατά τον Μεσαίωνα. Οι πρώτοι φακοί για τα μάτια που κατασκευάσθηκαν το 1300 ήταν από ακουαμαρίνα. Σύμφωνα με τους αστρολόγους του Μεσαίωνα, η ακουαμαρίνα είχε την δύναμη να ηρεμεί την θάλασσα, να συμβάλει στην διατήρηση της φιλίας και της δικαιοσύνης και να προφυλάσσει τον ιδιοκτήτη της από φασαρίες. Έλαβε την ονομασία της από τον Boetius de Boodt το 1604 και βρίσκεται συχνά υπό μορφή μεγάλων κρυστάλλων που έχουν τα δικά τους ονόματα και την δική τους ιστορία.
Αστρολογία: Υδροχόος, Ζυγός (Αστρολόγοι του Μεσαίωνα).
Ενεργειακό κέντρο: Λαιμός
Θεραπευτικές ιδιότητες: Δυναμώνει την καρδιά. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία ασθενειών των πνευμόνων, του δέρματος, των νεύρων. Αποφορτίζεται σε τρεχούμενο νερό και επαναφορτίζεται πολλές φορές στο φως του ήλιου.
Χρώμα: Ανοικτό έως βαθύ μπλε (ποικιλία μαξίξης). Επίσης πρασινομπλε, Το χρώμα μπορεί να ξεθωριάζει στον ήλιο
Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: ισχνός
Σκληρότης: 2,68-2,80
Δείκτης διαθλάσεως: Ne-1, 567-1, 583, Νθ-1,572 -1,590
Διπλοθλαστικότης: 0,005-0,009
Διασπορά: 0,014
Πλεοχροϊσμός: αδύναμος έως ευδιάκριτος
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: Το χρώμα οφείλεται σε Fe3+, Fe3+
Ειδικά χαρακτηριστικά: σπάνια κρύσταλλοι με κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: Με θέρμανση
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Σπουδαία κοιτάσματα με ακουαμαρίνα υπάρχουν στην Βραζιλία, ειδικά στους πηγματίτες της περιοχής Minas Gerais πλησίον των τοποθεσιών Τeofilo Otoni, Diamantina, Rio I Doce και Sapucaia. Η ακουαμαρίνα βρίσκεται στις περιοχές αυτές μαζί με μοργκανίτη, λεπιδόλιθο, μερικές φορές κουνζίτη (Itambacuri). ‘Αλλες τοποθεσίες της Βραζιλίας με ακουαμαρίνα είναι οι περιοχές Bahia (Veruga, Bomu, Jesus da Lapa) και Espirito Santo. Προσχωματικά κοιτάσματα με ακουαμαρίνα βρίσκονται στο Rio Pedro και Rio Contas (Bahia) και - από το 1909 -στην κοιλάδα ίου ποταμού Marambaya, όπου βρέθηκε ένας κρύσταλλος με βάρος 110,5 κιλά. ‘Αλλοι μεγάλοι κρύσταλλοι ακουαμαρίνα από την Βραζιλία είναι ο κρύσταλλος Martha Rocha (54 κιλά) και ο Jaceto (18 κιλά).Οι περιοχές της Μαδαγασκάρης Bevoni, Antsanatra, Betsinoba, Andotra έχουν δώσει εξαιρετικούς κρυστάλλους με Βαθύ μπλε και πράσινο χρώμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κρύσταλλοι ακουαμαρίνα προέρχονται από τους πηγματίτες του Κολοράντο, Μεϊν χαι Καλιφόρνια (περιοχή Pala). Στην Ρωσία κρύσταλλοι ακουαμαρίνα προέρχονται από τα Ουράλια όρη και την περιοχή της Τρανσβάίκάλης, όπου το 1976 βρέθηκε ένας κρύσταλλος που είχε βάρος 82 κιλά. Εξαιρετικής ποιότητας ακουαμαρίνα έχει βρεθεί στην Ουκρανία. Αλλα γνωστά κοιτάσματα βρίσκονται στη Ζιμπάμπουε (περιοχές Bikita, Salisbury, Miami), Τανζανία Ναμίμπια, Μοζαμβίκη, Κένυα, Νότια Αφρική, Σρι Λάνκα, Μπούρμα, Ινδία και πρόσφατα στο Πακιστάν, Αφγανιστάν, Κίνα και Αυστραλία. Στην Ευρώπη εμφανίσεις ακουαμαρίνα είναι γνωστές από την Ιρλανδία και τη Νορβηγία. Επεξεργασμένη ακουαμαρίνα τοποθετείται σε κοσμήματα στεμμάτων, ένας λίθος 920 καράτια υπάρχει στο Βρετανικό Στέμμα. Μεγάλοι επεξεργασμένοι λίθοι από την Βραζιλία βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο της Πράγας (988 καράτια) και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο (875 καράτια). Η μεγαλύτερη επεξεργασμένη ακουαμαρίνα του κόσμου ζυγίζει 2594 καράτια και έχει διαστάσεις 146 Χ 47 Χ 38 χιλ. Πολλά μοναδικά Ομμάτια βρίσκονται στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν Ουάσιγκτον, D.C. και στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Νέα Υόρκη.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: ζαφείρι, τοπάζι, σπινέλιος, απατίτης.
Απομιμήσεις: συνθετικός σπινέλιος, συνθετικό κορούνδιο, γυαλί.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικοί μέθοδοι.
Φροντίδα: Η ακουαμαρίνα είναι Εύθραυστη και χρειάζεται προσεκτική μεταχείριση. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού , εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Αλεξανδρίτης Ποικιλία χρυσοβηρύλου
Όνομα προερχόμενο από τον Τσάρο Αλέξανδρο 11

Χρώμα: βαθύ πράσινο έως σμαραγδοπράσινο (στο φως της ημέρας), μωβ-κόκκινο έως μωβ (σε τεχνητό φως)
Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: καλός έως πτωχός
Σκληρότης: 8,5, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,71
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ-1,746, Nm
Διασπορά: 0,015
Πλεοχροϊσμός: πολύ ισχυρός-σμαραγδοπράσινος (στο φως της ημέρας), πορτοκαλί έως μωβ-κόκκινο (σε τεχνητό φως) - διχροϊκό Φωταύγεια: ερυθρά αδύναμη ή ανύπαρκτη
Χημεία: Το χρώμα οφείλεται σε Fe3+ και είναι ευαίσθητος στη θερμοκρασία
Ειδικά χαρακτηριστικά: παρουσιάζει το φαινόμενο αλεξανδρίτη», σπάνια με κινούμενη ανταύγεια
Ιστορία: Ανεκαλύφθη στα Ουράλια όρη to 1834 και αποτελεί τον πολυτιμότερη ποικιλία χρυσοβηρυλου. Σύμφωνα με την παράδοση ο αλεξανδρίτης γινόταν σμαράγδι κατά την διάρκεια της ημέρας και μωβ αμέθυστος κατά την διάρκεια της νύκτας. Το φαινόμενο αυτό ονομάσθηκε αργότερα «φαινόμενο του αλεξανδρίτη». Θεωρείτο ότι συμβόλιζε τη ζωή και τις μεταμορφώσεις της.
Αστρολογία: Δίδυμοι
Ενεργειακό κέντρο: καρδιά
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ρυθμίζει τον σχηματισμό του αίματος. Καθαρίζει και ενισχύει τις φλέβες και τις αρτηρίες. Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Η σπουδαιότερη και για πολλά χρόνια η μοναδική εμφάνιση κοιτασμάτων στον κόσμο βρίσκετε στην κοιλάδα του ποταμού Tokovaya στα Ουράλια όρη της Ρωσίας (περιοχή Malyshevo). Eνα από τα καλύτερα δείγματα με κρυστάλλους αλεξανδρίτη στο μητρικό πέτρωμα είναι το δείγμα με την ονομασία Kochubei, έχει μέγεθος 25 Χ 15 εκ., ζυγίζει 5,38 κιλά και οι κρύσταλλοι έχουν μέγεθος μέχρι 6 Χ 3 εκ. Το δείγμα αυτό βρίσκεται στο Ορυκτολογικό Μουσείο Fersman στη Μόσχα. Οι κρύσταλλοι αλεξανδρίτη στην περιοχή Malyshevo βρίσκονται σε μαρμαρυγιακούς σχιστολίθους μαζί με σμαράγδια και φαινακίτες. Αλεξανδρίτης με κινούμενη ανταύγεια είναι πολύ σπάνιος. Καλοί κρύσταλλοι βρέθηκαν αργότερα στα προσχωματικά κοιτάσματα της περιοχής Minas Gerais και Bahia στη Βραζιλία ως και στην περιοχή Latpandura της Σρι Λάνκα. Αλεξανδρίτης μαζί με χρυσοβήρυλο (κυμοφανή) έχει βρεθεί στις περιοχές Tsarasatro και Arnbatosoratra της Μαδαγασκάρης, ενώ μαζί με σμαράγδια στα προσχωματικά κοιτάσματα πολυτίμων και ημιπολύτιμων λίθων της περιοχής Somabule της Ζιμπάμπουε. Γνωστές εμφανίσεις αλεξανδρίτη υπάρχουν στην Ινδία και στη Νότια Αφρική. Πρόσφατα πολύτιμοι αλεξανδρίτες βρέθηκαν πλησίον της λίμνης Manyara στην Τανζανία. Σπάνιοι αλεξανδρίτες προέρχονται από την Τασμανία. Επεξεργασμένοι αλεξανδρίτες από την Σρι Λάνκα βρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου (43 και 27, 5 καράτια) και στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. (65,7 καράτια).
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν.
Όμοια ορυκτά: ανδαλουσίτης, γρανάτης που παρουσιάζει το «φαινόμενο αλεξανδρίτη» Απομιμήσεις: συνθετικό ρουμπίνι, διπλής δομής (doublets), συνθετικός αλεξανδρίτης, φυσικό και συνθετικό κορούνδιο, σπινέλιος που παρουσιάζει το «φαινόμενο αλεξανδρίτη»
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο αλεξανδρίτης μπορεί να χάσει το χρώμα του εάν θερμανθεί. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού εκτός εάν ο κρύσταλλος έχει εγκλείσματα.

Αμέθυστος (Ποικιλία χαλαζία)
Το όνομα του ορυκτού προέρχεται από την Ελληνική λέξη αμέθυστος «προστατεύει από την μέθη»

Ιστορία: Η ομορφότερη από όλες τις ποικιλίες του χαλαζία, ο αμέθυστος, ήταν γνωστός στους αρχαίους Αιγυπτίους, Ετροΰσκους και Ρωμαίους, Μικρά καμέος αμέθυστου κατασκευάζοντο στην αρχαία Κίνα. Επί μακρόν, σύμβολο του έρωτα, ο αμέθυστος ονομάσθηκε στην Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα ο «λίθος του Επισκόπου» και πιστεύετο ότι προστατεύει τον ιδιοκτήτη του από την μαγεία. Σύμφωνα με τον μύθο, όσοι έπιναν με ποτήρι αμέθυστου δεν μεθούσαν.

Αστρολογία: Αιγόκερως, Κριός (Βαβυλώνιοι).
Ενεργειακό κέντρο: κορυφή
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ενισχύει την θέληση και εξισορροπεί τον μεταβολισμό. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία της νευραλγίας και της αϋπνίας. Αποφορτίζεται σε τρεχούμενο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Μεταμορφωμένα πετρώματα, υδροθερμικές φλέβες, προσχωματικά κοιτάσματα.
Χρώμα: ανοικτό έως σκούρο μωβ, μωβ. κόκκινο
Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: δυσδιάκριτος ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 7, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,63-2,65
Δείκτης διαθλάσεως: Ne -1,553, Νο -1,544
Διπλοθλαστικότης: 0,009 • Διασπορά: 0,013
Πλεοχροϊσμός: ισχνός, μερικές φορές ορατός με γυμνό οφθαλμό
Φωταύγεια: ανύπαρκτη
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε ίχνη FeSl, Fe2i
Ειδικά χαρακτηριστικά: ουδέν
Αναβάθμιση: Με θέρμανση, ακτινοβολία.
Εμφανίσεις: Η Βραζιλία φημίζεται για την παραγωγή αμέθυστου από τον Μεσαίωνα. Ο αμέθυστος στην χώρα αυτή βρίσκεται μέσα σε κοιλότητες βασαλτικών πετρωμάτων σε μία περιοχή 1,5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (580000 τετραγωνικά μίλλια) και εκτείνεται νότια μέχρι μέσα στην Ουρουγουάη. Το 1990 ανακαλύφθηκε μία πελώρια κοιλότητα 10 Χ 2 Χ1 μέτρα. Στη Βραζιλία ο αμέθυστος βρίσκεται κυρίως στις περιοχές Bahia, Malto Grosso και Minas Gerais. Ο αμετρίνης, μία άλλη ποικιλία με μωβ και κίτρινες ζώνες χρωμάτων, βρίσκει! στη Βολιβία στα σύνορα με τη Βραζιλία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αμέθυστος εξορύσσεται στις Πολιτείες Μοντάνα, Μεϊν, Γεωργία και Αρβίνα. Επίσης βρίσκεται στον Καναδά (περιοχή Thunder Bay), Μεξικό, Βολιβία, Σρι Λάνκα, Ινδία (υψίπεδα του Δεκκάν) Μπούρμα, Ιαπωνία, Κίνα και Κορέα. Η Μαδαγασκάρη αποτελεί σπουδαία χώρα σε ότι αφορά την παραγωγή αμέθυστου, όπως επίσης η Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (Ζαΐρ) και η Αυστραλία. Οι Ρωσικοί αμέθυστοι προέρχονται από τα Ουράλια όρη, την περιοχή Yakutia και την Χερσόνησο Κόλα. Στην Ευρώπη αμέθυστος είναι γνωστός στην Αρμενία, Γερμανία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Σλοβακία, Βουλγαρία, Ελβετία, Ιρλανδία. Μεγάλοι καθαροί κρύσταλλοι πάνω από 10 εκ. είναι σπάνιοι. Ένας από τους μεγαλύτερους επεξεργασμένους αμέθυστους βρίσκεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο (343 καράτια), μαζί με άλλους μικρότερους λίθους (75-90 καράτια). Ένας επεξεργασμένος αμέθυστος 1362 καράτια από την Βραζιλία, βρίσκεται στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. μαζί με έναν επεξεργασμένο λίθο από την Βόρεια Καρολίνα 202,5 καράτια. Αμέθυστοι συναντώνται συχνά σε Βασιλικά στέμματα, όπως στο Σκήπτρο “της Αικατερίνης της Μεγάλης, το Σκήπτρο του Βρετανικού στέμματος. Το δακτυλίδι του Πάπα με αμέθυστο βρίσκεται στο θησαυροφυλάκιο του Βατικανό.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: σπινέλιος, φθορίτης, ρουμπελλίτης
Απομιμήσεις: συνθετικό κορούνδιο. Συνθετικός αμέθυστος, γυαλί.
Προσδιορισμός: ειδικό βάρος, οπτικοί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο αμέθυστος και ειδικά οι σκουρόχρωμοι λίθοι πρέπει να προστατεύεται από έκθεση στο φως καθόσον το χρώμα του εξασθενεί (ξεθωριάζει).

Απατίτης

Χρώμα: άχρωμο, κιτρινοπράσινο (ασπαραγγόλιθος), κίτρινο, πράσινο, μπλε-πράσινο, μωβ, κόκκινο, κσφεκόκκινο, μερικές φορές πολύχρωμο

Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης • Θραυσμός: κογχοειδής έως ανομοιόμορφος
Σχισμός: ασαφής Σκληρότης: 5, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη • Ειδικό βάρος: 3,10 - 3,35
Δείκτης διαθλάσεως: Ne-1,633, Νο-1,636
Διπλοθλαστικότης: 0,001 - 0,013
Διασπορά: 0,013
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος, εμφανώς διχροίκός (αποχρώσεις του μπλε)
Φωταύγεια: κίτρινη, κιτρινοπορτοκαλί, ροζ, ανοικτοπράσινη, μπλε, άσπρη
Χημεία: ίχνη CI (χλωροαπατίτης), F (ψθορο-απατίτης), Sr, σπάνιες γαίες, Si, Ca, Mn
Ειδικά χαρακτηριστικά: κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή

Ca5 (PO4)3 (OH, F, Cl) To όνομα του προέρχεται από την Ελληνική λέξη απατώ διότι εκλαμβάνετο ως διαφορετικά ορυκτά.
Ιστορία: Η περιγραφή του ορυκτού έγινε το 1842 και υπήρχε σύγχιση με άλλα ορυκτά.
Είναι περιζήτητος στους συλλέκτες ορυκτών και πετρωμάτων.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες, πνευματολυτικά κοιτάσματα, υδροθερμικά κοιτάσματα, ιζηματογενή πετρώματα, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Άχρωμοι απατίτες, απατίτες με ανοικτό μπλε ή πράσινο χρώμα που παρουσιάζουν σπάνια κινούμενη ανταύγεια υπάρχουν στην Μπούρμα (περιοχή Mogok). Μπλε (συχνά με κινούμενη ανταύγεια), πράσινοι και κίτρινοι κρύσταλλοι προέρχονται από την Σρι Λάνκα, πράσινοι λίθοι με κινούμενη ανταύγεια υπάρχουν στην Ινδία, ενώ όμορφοι
κόκκινοι απατίτες προέρχονται από το Πακιστάν (περιοχή Nasart). Η Βραζιλία αποτελεί σπουδαία χώρα παραγωγής ημιπολύτιμου ή πολυτίμου απατίτη με μπλε, πράσινο και σπάνια ανοικτό ροζ χρώμα (περιοχή Morro Velho), ενώ στην περιοχή Urupuca υπάρχουν γκρι κρύσταλλοι μέχρι 10 εκ., στην περιοχή Virgem da Lapa υπάρχει φθοροαπατίτης αε μπλε χρώμα και στην περιοχή Campo Linda υπάρχει απατίτης σε λαδο-πράσινο χρώμα.
Μωβ κρύσταλλοι μέχρι 25 εκ. και επεξεργασμένοι λίθοι μέχρι 170 καράτια προέρχονται από την Πολιτεία Μέϊν των Ηνωμένων Πολιτειών, μωβ, ροδοκόκκινοι και πράσινοι κρύσταλλοι
έχουν βρεθεί στην Καλιφόρνια, καφεπράσινοι κρύσταλλοι μέχρι 10 εκ. στην Αλάσκα και μωβ-μπλε απατίτες στη Νότια Ντακότα.
Κίτρινοι ή κιτρινοπράσινοι κρύσταλλοι και επεξεργασμένοι λίθοι μέχρι 30 καράτια προέρχονται από το Μεξικό, ενώ η Βολιβία έχει δώσει ροζ και άχρωμους απατίτες. Η ανατολική Αφρική ήταν πάντοτε αξιόλογη πηγή παραγωγής απατίτη, όπου η Κένυα και η Τανζανία παράγουν μωβ απατίτη (περιοχή ποταμού Umba) και κρυστάλλους απατίτη με χρυσοπράσινο χρώμα. Η Μοζαμβίκη έχει δώσει πράσινο απατίτη, ενώ η Ναμίμπια και η Νότια Αφρική μπλε-πράσινους κρυστάλλους. Εξαιρετικοί και μερικές φορές μεγάλοι μπλε, πράσινοι ή μπλε-πράσινοι απατίτες, πολλοί από τους οποίους πωλούνται για την κατασκευή κοσμημάτων, έχουν βρεθεί στην Μαδαγασκάρη.
Κρύσταλλοι με ανοικτό μπλε χρώμα μέχρι 10 εκ. είναι γνωστοί από την Αυστραλία. Η Ρωσία διαθέτει σημαντικά κοιτάσματα κίτρινου ή κιτρινοπράσινου απατίτη (Χερσόνησος Κόλα) και μπλε - μερικές φορές με κινούμενη ανταύγεια - απατίτη (περιοχή Τρανσβάίκάλης). Το Τατζικιστάν (όρη Παμίρ) έχει δώσει ροζ απατίτη και το Καζακστάν κίτρινο και άχρωμο απατίτη. Άλλες εμφανίσεις απατίτη είναι γνωστές από τον Καναδά (Οντάριο, Κεμπέκ-κρύσταλλοι μέχρι 70 εκ,), Ιταλία (άχρωμος), Ελβετία, Αυστρία, Ισπανία (κιτρινοπράσινος), Πορτογαλία ,Φιλανδία, Σουηδία, Γερμανία. Εξαιρετικής ποιότητας λίθοι βρίσκονται συχνά σε περισσότερο από 100 καράτια, ενώ ο μεγαλύτερος κιτρινοπράσινος επεξεργασμένος απατίτης από την Κένυα έχει βάρος 147 καράτια.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποοόν
Όμοια ορυκτά: ακουαμαρίνα, γκοσενίτη;, ηλιόδωρο, αμέθυστος, καπνίας χαλαζίας.
Απομιμήσεις: συνθετικός απατίτης Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο απατίτης πρέπει να προστατεύεται από απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας που μπορεί να αλλάξουν ή να ξεθωριάσουν το χρώμα του. Επίσης πρέπει να προστατεύεται από απόξεση και τα οξέα.
Καθαρισμός γίνεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ πρέπει να αποφεύγεται καθαρισμός με χρήση υπέρηχου ή ατμού.
Ακατέργαστοι απατίτες, Ο μεγαλύτερος έχει μέγεθος 25 χιλ., Βραζιλία.

Αχάτης (Ποικιλία χαλαζία)

Το όνομα προέρχεται από τον ποταμό Achates (σήμερα Dirillo) της Σικελίας.
Ιστορία: Η κατασκευή εργαλείων από αχάτη
χρονολογείται για περισσότερο από 8000 χρόνια. Ο αχάτης από την Ινδία με συνήθως γκρι,
γκρι-άσπρο και γκρι-μπλε χρώματα βρισκόμενος σε βασαλτικές λάβες και τα προϊόντα αποσαθρώσεώς τους στα πλατώ (υψίπεδα) του Δεκκάν, είναι γνωοτός από την αρχή της Ιστορίας. Ο αχάτης χρησιμοποιήθηκε από τους Σκύθες και αναφέρεται από τον Θεόφραστο, ήταν δε ο δημοφιλέστερος λίθος στην αρχαία Ελλάδα και την Ρώμη όπου χρωματίζετο
για να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων και την δημιουργία γλυπτών καμέος (διάσημη Gemma Auguslea στην Βιέννη). Φυλακτά από αχάτη πίστευετε ότι προστάτευαν τους ανθρώπους από τα δηλητήρια ενώ ηρεμούσαν τις θύελλες και τις καταιγίδες.
Αστρολογία: Ταύρος
Ενεργειακό κέντρο: βάση.
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ενισχύει τα σεξουαλικά όργανα, την όραση, ενώ ανακουφίζει από τον πόνο.
Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία της επιληψίας και της αϋπνίας. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: ηφαιστειακά πετρώματα (παλαιοβασάλτες, βασάλτες, ρυόλιθοι, πορφύρες), υδροθερμικά κοιτάσματα ζώνες αποσαθρώσεως, ιζηματογενή πετρώματα, προσχωματικά κοιτάσματα.
Χρώμα: πάντοτε πολύχρωμοι, ως επί το πλείστον γκρι, γκρι-μπλε, άσπρο, συχνά θαλασσί, μπλε, ανοικτό ροζ, κρεμ, άσπρο, κοκκινωπό, σπάνια πράσινο-μπλε, κοκκινο-καφέ καφέ, κιτρινοκαφέ, πορτοκαλί, γκρι-μαύρο, πρασινωπό
Διαφάνεια: ημιδιαφανής, αδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης, λιπώδης, αμβλεία
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμος: δυσδιάκριτος (ισχνός) ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 6-7
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,50-2,70
Δείκτης διαβλάσεως: Ne- 1,539-1,544, Νο-1,526 -1,535
Διπλοθλαστικότης: 0,004-0,009
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: μερικές φορές αδύναμη έως έντονη κίτρινη, πρασινωπή, ανοικτό μπλε, άσπρη
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε ιχνοστοιχεία Fe, Mn, Ni, Cr και άλλα μέταλλα
Ειδικά χαρακτηριστικά: ιριδισμός
Αναβάθμιση: Με χρωματισμό, θέρμανση.
Εμφανίσεις: Αχάτες είναι γνωστοί από όλο τον κόσμο.
Εξαιρετικά όμορφοι είναι οι αχάτες με τουλάχιστον δυο εναλλασσόμενα χρώματα (ψυχρές και θερμές αποχρώσεις) τα οποία γίνονται έντονα λόγω της χαρακτηριστικής ζωνώδους διάταξης των χρωμάτων ταυ αχάτη (συνήθως συγκεντρωτική διάταξη των χρωμάτων σπανιότερα δε, παράλληλη διάταξη των χρωμάτων).
Μερικοί αχάτες έχουν πάνω από 15000 δέσμες (ζώνες) σε ένα (1) εκατοστόμετρο !
Μερικοί αχάτες έχουν σχήμα σφαιρικό, άλλοι σχήμα σαν μάτι, μερικοί είναι ωολιθικοί ή δενδριτικοί (βρυώδης αχάτης=Moss agate). Μερικοί αχάτες έχουν μία κοιλότητα οτο κέντρο τους η οποία είναι γεμάτη με κρυστάλλους αμέθυστου, καπνία χαλαζία, ασβεστίτη ή ζεολίθσυς. Το χρώμα των αχατών εξαρτάται από το ποσό εγκλεισμάτων άλλων ορυκτών (χλωρίτης, αιματίτης, λειμωνίτης. γκαιτίτης, σελαδονίτης) ή από την περιεκτικότητα διαφόρων ιχνοστοιχείων. Διακρίνονται διάφορες ποικιλίες αχάτη, ανάλογα με την υφή ή τον ιριδισμό: Αχάτης των Αζτέκων, αχάτης Βραζιλίας, λατυποπαγής αχάτης, κοραλοειδής αχάτης, δενδριτικός αχάτης, οφθαλμοαχάτης, φαντασμαγορικός αχάτης και αχάτης με αστέρι.
Κόκκινοι, πορτοκαλί και κιτρινοκαφέ αχάτες προέρχονται από την Κίνα και την περιοχή της ερήμου Gobi της Μογγολίας (περιοχές Akr-Bogdo, Dalan-Turu, Ulugai-Hid). H υφή τους είναι συγκεντρική, με συνδυασμούς, με παράλληλη διάταξη και σε δέσμες, συχνά δε έχουν μία κοιλότητα στο κέντρο (γεώδη αχάτη), η οποία επικαλύπτεται ή πληρούται με κρυστάλλους αμέθυστου, καπνία χαλαζία ή ορεία κρύσταλλο.Όμορφοι αχάτες έχουν βρεθεί επίσης στην Υεμένη (περιοχή Wacli-Khinai), Ιράκ (περιοχή Rutha), Ινδονησία και Αυστραλία Το 1827 ανακαλύφθηκαν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα αχάτη στον κόσμο σε μία περιοχή 1,5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (580000 τετραγωνικών μιλλίων) σε βασαλτικές λάβες και ζώνες αποσαθρώσεως της Βραζιλίας και της Ουρουγουάης. Οι αχάτες στις περιοχές αυτές βρίσκονται μαζί με γεώδη αμέθυστου.
Τα χρώματα τους είναι μάλλον μονότονα (γκρι, γκρι-μπλε), αλλά είναι εύκολο να χρωματισθούν.
Ένας από τους μεγαλύτερους αχάτες που βρέθηκε το 1900, είχε διαστάσεις 10X2X1 μέτρα.
Αχάτες είναι επίσης γνωστοί από την Νικαράγουα (περιοχή San Juan dc Limai- αχάτες με άσπρο και γκρι χρώμα), το Μεξικό (πολύχρωμοι αχάτες και αχάτες της φωτιάς -πυραχάτες) και τις Ηνωμένες Πολιτείες (Καλιφόρνια, Όρεγκον, Αϊνταχο, Γουαϊόμιγκ, Μοντάνα, Αϊόβα και Φλώριδα). Πολλά κοιτάσματα είναι γνωστά από την Αφρική όπως στα προσχωματικά κοιτάσματα της Ναμίμπια, την Μαδαγασκάρη (περιοχή Antsirabe), Μοζαμβίκη (περιοχή Lebombo), Νότια Αφρική, Μποτοβάνα και Αεσόθσ. Εξαιρετικοί αχάτες υπάρχουν στην Αιθιοπία, Μαρόκκο, Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό (Ζαΐρ)- περιοχή του ποταμού Kasai - Ουγκάντα, Αγκόλα, Αίγυπτο (περιοχή Jebel Abu Diyeiba, γνωστή για περισσότερο από 3000 χρόνια). Σπουδαία κοιτάσματα αχατών βρίσκονται στην Ρωσία, Αρμενία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν. Αχάτες προέρχονται επίσης από την Βόρεια Ρωσία (περιοχή Timan), τα Ουράλια όρη, Σιβηρία και την περισχή Amur.
Εξαιρετικοί μπλε και πορτοκαλοκόκκινοι αχάτες έχουν βρεθεί στις περιοχές Chukotka και Kamchatka. Αχάτες υπάρχουν επίσης στο Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Τουρκμενιστάν
(στην περιοχή Favaku εξορύσσετο μαύρος αχάτης). Πολλές περιοχές με αχάτες είναι γνωστές στην Ευρώπη από τις οποίες εξορύσσετο αχάτης κατά τον Μεσσαίωνα. Μία φημισμένη περιοχή βρίσκεται στην γειτονία του Idar-Oberstein και του St. Egidien στην Γερμανία .’Αλλες τοποθεσίες βρίσκονται στην Πολωνία, Νορβηγία, Σκωτία, EUaou, Βουλγαρία (στο τμήμα της Ροδόπης που βρίσκεται στη χώρα αυτή), Ιταλία (περιοχή Val di Fassa), Φιλανδία και στις νήσους Φερρόες.
Ιστορικά εκμετάλλευση αχάτη εγένετο σε σημαντικά κοιτάσματα της Δημοκρατίας της Τσεχίας (περιοχή Podkrkonosi), με αποκορύφωμα της μεταλλευτικής δραστηριότητας στην περιοχή αυτή επί της Βασιλείας του Rudolf Π, Οι σπουδαιότερες τοποθεσίες ήσαν Kozakov, Levin, Zeleznice. Rvacov και Frydstejn. Αχάτες και αντικείμενα φτιαγμένα από αχάτες βρίσκονται στα μεγαλύτερα Μουσεία, όπως οτο Kremlin Armory της Μόσχας, οτο Ορυκτολογικό Μουσείο Fersman και στο Μουσείο Hermitage στην Αγία Πετρούπολη.
Όμορφα αντικείμενα από αχάτη βρίσκονται επίσης στο Μουσείο Kunsthistorisches της Βιέννης, στην Εθνική Βιβλιοθήκη στο Παρίσι και στα παλαιά κέντρα επεξεργασίας αχάτη του Turnov (Δημοκρατία της Τσεχίας) και του Idar -Ober-stein (Γερμανία).
Επεξεργασία: καμποσόν, πλακίδια, καμέος, γλυπτική, πέτρες αποστρογγυλωμένες με κύλιση (tumbled stones)
Όμοια ορυκτά: οπάλιος, ζωνώδης φθορίτης. Απομιμήσεις: γυαλί
Προαδιοριομός: ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Χρειάζεται προσοχή από απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας που μπορεί να αλλοιώσουν το χρώμα του ως και από το ΗΡ. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

 Γρανάτης

To όνομα του προέρχεται από την Γαλλική λέξη (pomme) renat «pomegranate» ρόδι, επειδή πιστεύετε ότι οι κρύσταλλοι του έμοιαζαν με σπόρους ροδιού.

Χρώμα: κόκκινο (πυρωπό), καφεκόκκινο (σττεσσαρτίνης, ανδραδίτης), μωβ-κόκκινο (αλμανδίνης, ροδολίτης), ροζ (ροδολίτης), πράσινο (γροσσουλάριος, ανδραδίτης, ουβαροβίτης), κιτρινοπράσινος (γροσσουλάριος) μαυροκαφέ, μαύρο (μελανίτης), άχρωμο (γροσσουλάριος)
Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης, μεταξώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: δεν παρουσιάζει
Σκληρότης; 6,5 - 7,5, εύθραυστος
Γραμμή κόνεως: ουδεμία
Ειδικό βάρος: πυρωπό (ροδολίτης) Ν-1,730-1,766/3,79-3,89. αλμανδίνης Ν-1,750-1,830 / 3,95-4,30, γροσσουλάριος (εσσονίτης, τσαβορίτης, ροσολίτης), Ν-1,720-1,800 / 3,40-3,71, ανδραδίτης (δεμαντοϊδές, τοπαζόλιθος, μελανίτης), Ν-1,880-1,940 /’3,70-4.10, ουβαροβάης, Ν- Ι 1,74-1,87 / 3,40-3,80, σπεσσαρτίνης, Ν- Ι 1,790-1,810 / 3,80-4,25
Διπλοθλαστικότης: ουδεμία
Διασπορά: 0,022-0,057
Πλεοχροϊσμός: δεν παρουσιάζει
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε ίχνη Crai, Fe3+
Ειδικά χαρακτηριστικά: αστερισμός, κινούμενη ανταύγεια, φαινόμενο αλεξανδρίτη
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή.
Ιστορία: Ο γρανάτης αποτελούσε για πολλά χρόνια ένα περιζήτητο ημιπολύτιμο λίθο. Κοσμήματα με γρανάτες είναι γνωστά από την περίοδο των Σκυθών (6ο - 4ο αιώνα π.Χ.). Ο Πλίνιος ονόμαζε όλους τους λίθους με κόκκινο χρώμα, συμπεριλαμβανομένου και του γρανάτη, carbunculi. Ο σπουδαιότερος ήταν το πυρωπό που εξορύσσετο και επεξεργάζεται στην Βοημία τον 16ο αιώνα, χρησιμοποιήθηκε δε ενάντια στη μαγεία. Ο αλμανδίνης ονομάζεται από τον Πλίνιο carbunculus alabandicus. Πιστεύεται ότι ο γρανάτης προστατεύει τον ιδιοκτήτη του από τους εχθρούς του, διεγείρει, την φαντασία και ενδυναμώνει την αγάπη.
Αστρολογία: Κριός, Λέων (Έλληνες).
Ενεργειακό κέντρο: βάση
Θεραπευτικές ιδιότητες: Αναζωογονεί και δημιουργεί το αίμα, ρυθμίζει την πίεση του, θεραπεύει τα αρθριτικά, ρευματισμούς, τις διαλείψεις στη σκέψη και δυναμώνει την σεξουαλική ικανότητα. Αποφορτίζεται σε τρεχούμενο νερό, μετά βυθίζεται σε δυνατό αλατούχο διάλυμα και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: εκρηξιγενή (πυριγενή) και μεταμορφωμένα πετρώματα, προσχωματικά κοιτάσματα, πηγματίτες.
Εμφανίσεις: Το πυρωπό εξορύσσετο και επεξεργάζεται για πολλά χρόνια στην Βοημία (γρανάτες Βοημίας), όπου προσχωματικά κοιτάσματα με πυρωπό καλύπτουν μία περιοχή 70 τετραγωνικών χιλιομέτρων (27 τετραγωνικών μιλιών). Λίγο μεγαλύτεροι λίθοι προέρχονται από την περιοχή Cape Province της Νότιας Αφρικής (Ρουμπίνια του Ακρωτηρίου). Πυρωπό είναι γνωστό από την Ρωσία (περιοχή Yakutia όπου βρίσκεται μαζί με διαμάντια) και από τις Ηνωμένες Πολιτείες (Αρκάνσας, Αριζόνα, Κολοράντο, Νέο Μεξικό και Γιούτα). Το καλύτερο πυρωπό των Ηνωμένων Πολιτειών βρίσκεται στο Αρκάνσας. Το πυρωπό έχει αναφερθεί επίσης από την Βραζιλία, Αργεντινή, Αυστραλία (περιοχή Anakia), Τανζανία (ακατέργαστοι λίθοι μέχρι 25 γραμμάρια), Ζαΐρ, Ζιμπάμπουε και Μογγολία (περιοχή Shavarin-Caram). Μεγάλες συγκεντρώσεις πυρωπού έχουν βρεθεί στη Νιγηρία (περιοχή Panyam). Γρανάτης ροδολίτης, μία ποικιλία μεταξύ πυρωπού και αλμανδίνη, βρίσκεται στην Σρι Λάνκα, Ζιμπάμπουε, Κένυα και Τανζανία, Το πλέον συνηθισμένο είδος γρανάτη είναι ο αλμανδίνης που βρίσκεται κυρίως στη Νότια Ινδία και την Σρι Λάνκα. Καλής ποιότητας κρύσταλλοι προέρχονται από την Μογγολία (περιοχή Altan-Khuduk), Βραζιλία (περιοχή Minas Gerais), Ηνωμένες Πολιτείες (Νέα Υόρκη και νήσος Wrangell στην Αλάσκα), Μαδαγασκάρη, Αυστρία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Νορβηγία και Ρωσία. Γροσσουλάριος υπάρχει στη Σρι Λάνκα, Ρωσία (κοιλάδα του ποταμού Vilyui), Τανζανία (κοιλάδα του ποταμού Umba), Κένυα, Μεξικό και Ηνωμένες Πολιτείες (Καλιφόρνια και, Ουάσιγκτον). Επίσης είναι γνωστός από τη Νότια Αφρική με το όνομα Ζαντ του Τράνσβααλ. Καφεκόκκινοι ρομανζοβίτες προέρχονται από την Φιλανδία. Καφέ εσσονίτης υπάρχει στην Δημοκρατία της Τσεχίας, Ρωσία και Ισπανία, σμαραγδοπράσινοι τσαβορίτες (κρύσταλλοι μέχρι 5 εκ.) υπάρχουν κυρίως στο Εθνικό Πάρκο Tsavo της Τανζανίας, αλλά επίσης στην Κένυα και το Ουζμπεκιστάν. Γρανάτες όλων σχεδόν των αποχρώσεων (κίτρινοι, καφέ, πορτοκαλί, πράσινοι) βρέθηκαν πρόσφατα στο Μαλί. Ανδραδίτες εξαιρετικής ποιότητας εξορύσσονται στο Μεξικό (κρύσταλλοι μέχρι 1 εκ.) . Κρύσταλλοι ανδραδίτη έχουν βρεθεί επίσης στη νήσο Σέριφο στην Ελλάδα και σε σκάρν της νήσου ο Πρίγκηψ της Ουαλλίας στην Αλάσκα (κρύσταλλοι μέχρι 7 εκ.). Πολλές περιοχές της Ρωσίας έχουν δώσει εξαιρετικούς γρανάτες (χερσόνησος Κόλα). Μαύροι αδιαφανείς μελανίτες προέρχονται από την Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία, Εξαιρετικοί πράσινοι κρύσταλλοι γρανάτη, η ποικιλία δεμαντοίδές, βρέθηκαν σε κοιτάσματα χρωμιτών της Ρωσίας (περιοχή Sarany των Ουραλίων), στην Ιταλία (περιοχή Val Malenco), τις Ηνωμένες Πολιτείες (Αριζόνα) και αλλού. Πολύ σπάνιοι τοπαζόλιθοι υπάρχουν στη Ρωσία (Ουράλια όρη), την Ιταλία (περιοχή Val Malenco) και την Αριζόνα (κρύσταλλοι με καφεμπρούτζινο χρώμα μέχρι 5 εκ.). Λαδοπράσινοι κρύσταλλοι προέρχονται από την Καλιφόρνια και την Ελβετία και αρκετά συχνά από τα προσχωματικά κοιτάσματα της Σρι Λάνκα. Γρανάτης ουβαροβίτης, σπάνιο μέλος της ομάδας των γρανατών, υπάρχει συνήθως μαζί με χρωμίτη στα Ουράλια όρη της Ρωσίας (πολύ σπάνιοι κρύσταλλοι μέχρι 1 εκ.). Εξαιρετικοί κρύσταλλοι είναι επίσης γνωστοί από την Φιλανδία (περιοχή Outokumpu), Τουρκία, Ιράν, Νότια Αφρική, Αιθιοπία και τις Ηνωμένες Πολιτείες (Όρεγκον). Ο γρανάτης σπεσσαρτίνης απαντάται συχνά, αλλά εξαιρετικής ποιότητος κρύσταλλοι είναι σπάνιοι. Εξαιρετικοί κρύσταλλοι σπεσσαρτίνη (μέχρι 2 εκ.) έχουν βρεθεί πρόσφατα στην περιοχή Γρανάτες γροσσουλάριος-ανδραδίτης με διάφορα χρώματα . 0 μεγαλύτερος είναι 5 καράτια. Περιοχή Diakon, Μαλί Gilgit του Πακιστάν. Επίσης προέρχονται από την Σρί Λάνκα, Βραζιλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό, Τανζανία (κρύσταλλοι μέχρι 5 εκ.), Κένυα και Ελλάδα (νήσος Σέριφος-κρύσταλλοι μέχρι 1 εκ.). Αρκετά Μουσεία έχουν πολλούς και μεγάλους και εξαιρετικούς επεξεργασμένους λίθους. Το Ινστιτούτο Σμιθσό-νιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. έχει επεξεργασμένους αλμανδίνες από το Άϊνταχο (174 και 67, 3 καράτια), έναν επεξεργασμένο γροσσουλάριο από την Σρι Λάνκα (64,2 καράτια), έναν επεξεργασμένο ανδραδίτη από την Ρωσία (10,4 καράτια), έναν επεξεργασμένο ροδολίτη από την Τανζανία (74,3 καράτια) και έναν επεξεργασμένο σπεσσαρτίνη από την Βραζιλία (109 καράτια). Το μεγαλύτερο επεξεργασμένο πυρωπό που βρίσκεται στα κοσμήματα του U1I rike von Loewetzow, προέρχεται από την Δημοκρατία της Τσεχίας (13,2 καράτια). Ο μεγαλύτερος επεξεργασμένος τσαβορίτης ζύγιζε πάνω από 20 καράτια, ενώ επεξεργασμένοι τοπαζόλιθοι πάνω από 1 καράτι είναι εξαιρετικά σπάνιοι.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: σπινέλιος, ρουμπίνι, σμαράγδι, βεζουβιανίτης, χρωμιούχος διοψίδιος.
Απομιμήσεις: σπινέλιος, γυαλί, συνθετικό κορούνδιο.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Πρέπει να προστατεύεται από απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας. Καθαρισμός γίνεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν επιτρέπεται καθαρισμός με ατμό.

Ζιρκόνιο

Το όνομα του προέρχεται από την χημική του σύσταση.

Χρώμα: άχρωμο (διαμάντι Ματούρα), κίτρινο (τζαργκον), κόκκινο, πορτοκαλέρυθρο (ποικιλία υάκινθου), πράσινο, μπλε (ποικιλία αστερόλιθος) καφέ, μαύρο
Διαφάνεια: διαφανές, ημιδιαφανές
Λάμψη: υαλώδης, αδαμάντινη, λιπώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: δυσδιάκριτος
Σκληρότης: 6,5-7,5, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος• 3,9-4,8
Δείκτης διαθλάσεως: Ne-1,78-2,01, Νο-1,81-1,97
Διπλοθλαστικότης: 0,059 (το πράσινο ζιρκόνιο δεν παρουσιάζει διπλοθλασπκότητα)
Διασπορά: 0,039
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος (ειδικά στους μπλε λίθους)
Φωταύγεια: κίτρινη, πορτοκαλί, πρασινοκίτρινη, μερικές φορές δεν παρουσιάζει φωταύγεια
Χημεία: το χρώμα του οφείλεται σε Υ, Nb, V, Λανθανίδια
Ειδικά χαρακτηριστικά: μερικές φορές ελαφρά ραδιενεργό, σπάνια παρουσιάζει κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: με θέρμανση (οξείδωση ή αναγωγή)
Ιστορία: Το ζιρκόνιο αναφέρεται από τον Θεόφραστο (376-287 π.Χ.) και ήταν πολύ της μόδας τον 15ο και 16ο αιώνα. Περιζήτητες είναι οι ποικιλίες jargon και. υάκινθος. Η ποικιλία υάκινθος χρησιμοποιείτο, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, σαν φυλαχτό εναντίον του πόνου και των δηλητηρίων. Κατά τον Μεσαίωνα θεωρείτο λίθος της σοφίας και προστάτευε τους ανθρώπους από εφιάλτες και φαντάσματα.
Αστρολογία: Υδροχόος
Ενεργειακό κέντρο: μέτωπο
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ενισχύει την όρεξη, σβήνει την δίψα και δυναμώνει τα νεύρα. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία των ασθενειών των πνευμόνων, του ήπατος, του παγκρέατος. Αποφορτίζεται σε τρεχούμενο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: εκρηξιγενή (πυριγενή) πετρώματα, πηγματίτες, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Το ζιρκόνιο αν και είναι συνηθισμένο ορυκτό, σπάνια βρίσκεται υπό την μορφή μεγάλων ημιπολύτιμων κρυστάλλων. Γνωστοί είναι οι κρύσταλλοι από την περιοχή Renfrew στο Οντάριο του Καναδά (κρύσταλλοι μέχρι 7 κιλά) χα! την περιοχή Miass στα Ουράλια όρη της Ρωσίας (κρύσταλλοι μέχρι 3,5 κιλά). Εξαιρετικής ποιότητας (gem) ζιρκόνια όλων των χρωμάτων προέρχονται από την Σρι Λάνκα (περιοχές Ratnapura και Matara). Ζιρκόνια με χρυσοκίτρινο και μπλε χρώμα είναι γνωστά από την Ταϊλάνδη (περιοχή Kha). Εξαιρετικά ζιρκόνια, ποικιλία τζάργκον, μερικά με κινούμενη ανταύγεια, προέρχονται από την Αυστραλία (περιοχή Anakia) και από την Μπούρμα (περιοχή Mogok). Παρόμοιοι κρύσταλλοι έχουν βρεθεί στο Βιετνάμ, τη Καμπότζη, την Ταϋλάνδη και τη Μπούρμα. Κρύσταλλοι κόκκινου υάκινθου έχουν βρεθεί στη Ρωσία (Ουράλια όρη), Μαδαγασκάρη και Γαλλία. Κίτρινοι και καφεκίτρινοι υάκινθοι προέρχονται από την Αυστραλία (περιοχή Harts Range), Νότια Αφρική, Τανζανία και Βραζιλία. Φυσικοί αστερόλιθοι (starlites) είναι πολύ σπάνιοι. Οι περισσότεροι υάκινθοι που κυκλοφορούν στο εμπόριο έχουν αναβαθμισθεί με θέρμανση στους 800 - 1000°C των οποίων όμως το χρώμα μπορεί να ξεθωριάσει όταν εκτίθενται στο φως του ήλιου, Φυσικοί αστερόλιθοι (starlites), έχουν βρεθεί στην Ταϊλάνδη (περιοχή ΚΜ),τη Καμπότζη και την Σρι Λάνκα. Οι καλύτεροι και ομορφότεροι επεξεργασμένοι κρύσταλλοι βρίσκονται στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C., όπου εκτίθενται ένας καφέ λίθος από την Σρι Λάνκα (118,1 καράτια), ένας καφεκόκκινος από τη Μπούρμα (75,8 καράτια), ένας καφέ από την Ταϊλάνδη (64,2 καράτια), ένας πράσινος από την Σρι Λάνκα (23,5 καράτια) και ένας μπλε χρώματος από την Ταϊλάνδη (103, 2 καράτια). Το Αμερικάνικο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Νέα Υόρκη έχει στην συλλογή του ένα μπλε-πράσινο επεξεργασμένο λίθο 208 καράτια από την Σρι Λάνκα, ενώ στο Μουσείο Royal στο Τορόντο του Οντάριο υπάρχουν επεξεργασμένα ζιρκόνια 61,69-63 και 17,8 καράτια.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν.
Όμοια ορυκτά: ζαφείρι, ακουαμαρίνα, τοπάζι, σινχαλίτης,τιτανίτης.
Απομιμήσεις: συνθετικός σπινέλιος, συνθετικό ρουτίλιο, γυαλί, κυβικά ζιρκόνια.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Καθαρισμός μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν επιτρέπεται η χρήση υπέρηχου ή ατμού. Μερικοί λίθοι ξεθωριάζουν στη ζέστη ή στο φως του ήλιου.

Ηλεκτρον (κν. Κεχριμπάρι)

Το Αγγλικό όνομα προέρχεται από την Αραβική λέξη anbar - “ambergris” (γκρι ήλεκτρον: ουσία που εκκρίνεται από φάλαινα και χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία). Στην αρχή το ήλεκτρον θεωρήθηκε εσφαλμένα ότι ήταν γκρι ήλεκτρον.

Ιστορία: Φυλακτά και χάνδρες από ήλεκτρον έχουν βρεθεί σε σπήλαια από την Παλαιολιθική εποχή. Εκτιμάτο πολύ από τους αρχαίους Έλληνες και πιστεύετε ότι προστατεύει από τους ρευματισμούς, ενώ σκόνη ήλεκτρου αναμεμειγμένη με λάδι ή νερό πιστεύετε ότι θεράπευε πολλές ασθένειες.
Αστρολογία: Λέων
Ενεργειακό κέντρο: αφαλός Θεραπευτικές ιδιότητες: Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία των παθήσεων των ματιών, αυτιών, οδόντων, πνευμόνων, στομάχου και ουροδόχου κύστεως. Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Πηγή: Δένδρα (το ήλεκτρον είναι απολιθωμένη ρητίνη που σχηματίζετε σε προϊστορικά δάση με πεύκα).
Εμφανίσεις: Ήλεκτρον (κεχριμπάρι) υπάρχει σε όλο τον κόσμο.Τα καλύτερα γνωστά κοιτάσματα βρίσκονται συγκεντρωμένα στην “Επαρχία Ηλεκτρου” στην Βαλτική Θάλασσα, μία περιοχή που έχει. 2000 χιλιόμετρα (1250 μίλλια) μήκος και 500 χιλιόμετρα (300 μίλλια) πλάτος. Εδώ το ήλεκτρον εξορύσσεται για αιώνες και έχουν βρεθεί μονόλιθοι ήλεκτρου μέχρι 10 κιλά. Ήλεκτρον υπάρχει στην Γερμανία, Δανία, Πολωνία, Λιθουανία, Λευκορωσία, Εσθονία, Ρωσία, Ουκρανία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν. Ήλεκτρον Κρητιδικής ηλικίας έχει βρεθεί στην Αραβική χερσόνησο. Άλλες περιοχές με ήλεκτρο υπάρχουν στην Συρία, Λίβανο, Μπούρμα (ποικιλία Μπουρμίτης) με χρώματα κίτρινο κρασιού, κόκκινο, σπάνια πράσινο και μπλε), Κίνα (ποικιλία ρητινίτης) Ιαπωνία, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ και Μαλαισία. Επίσης είναι γνωστό από τον Καναδά (κεδροσίτης), Μάρυλαντ, Ουάσιγκτον, Αλάσκα (”αρκτικό ήλεκτρο”), Μεξικό, Δομινικανή Δημοκρατία (σπουδαία χώρα παραγωγής μπλε ήλεκτρου), Αργεντινή (περιοχή Παταγονίας -ποικιλία αμπρίτης), Γροιλανδία (σραουφίτης). Νέα Ζηλανδία (Καουρί), νήσος Φίτζι και νήσοι Βανουάτου. Στην Αφρική ήλεκτρον υπάρχει, στη Νότια Αφρική. Γουινέα, Ζιμπάμπουε, Σιέρα Λεόνε, Γκάνα, Αγκόλα, την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (Ζαΐρ), Νιγηρία, Μαδαγασκάρη. Λιγώτερο σημαντικές ποικιλίες ήλεκτρου έχουν βρεθεί στην Ουγγαρία (αζχαϊτης), Ρουμανία (ρονμενίτης), Δημοκρατία της Τσεχίας (βαλχοβίτης, νεουδορφίτης), Ισπανία (κόκκινος ρητιτίτης ή ρητινίτης), Πολωνία (κοπαλίτης), Ηνωμένο Βασίλειο και Ιταλία (σιμετίτης από την Σικελία). Ήλεκτρον από ρητίνη του δένδρου Dammara Orientalis έχει σχηματισθεί πρόσφατα στην Τανζανία, Μοζαμβίκη και Μαδαγασκάρη και σχηματίζεται επίσης στην Μαλαισία και σε πολλά νησιά του Ειρηνικού ωκεανού. Από τα πολλά ιστορικά έργα τέχνης ήλεκτρου, το πλέον φημισμένο είναι ο Θάλαμος Ηλεκτρου που κατασκευάσθηκε στην Πρωσία από το 1701 -1709 και δόθηκε στον Ρώσο Τσάρο Πέτρο Ι το 1716. Μετά την μεταφορά του στο σιλό Czarskoye TO 1755, μετακομίσθηκε στο (Conigsberg (σημερινό Kaliningrad) κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
Χρώμα: μελικίτρινο, πορτοκαλί, κιτρινόασπρο, κόκκινο υακίνθου, σπάνια μπλε. πρασινωπό, μαύρο
Διαφάνεια: διαφανές έως ημιδιαφανές. αδιαφανές
Λάμψη: λιπώδης, αμβλεία
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: δεν παρουσιάζει
Σκληρότης: 2-2,5
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 1,05 - 1,096
Δείκτης διαθλάσεως: Ν-1,537 - 1,545
Διπλοθλαστικότης: ουδεμία
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: σε ανοικτό μπλε, κίτρινο
Χημεία: το χρώμα δημιουργείται από ελεύθερα ηλεκτρόνια σε οργανικά μόρια, το ανοικτό μπλε χρώμα οφείλεται σε ισχυρό φθορισμό
Ειδικά χαρακτηριστικά: δια τριβής δημιουργεί στατικό ηλεκτρισμό
Αναβάθμιση: Με θέρμανση σε λάδι, θερμική πίεση.
Επεξεργασία: καμποσόν, χάνδρες, διακοσμητικά αντικείμενα, κοπή με έδρες (σπάνια).
Όμοια ορυκτά: ουδέν
Απομιμήσεις: βακελίτης, κελλουλοϊτης ή κυτταρινοειδές (celluloid), εποξικό υλικό, πεπιεσμένο ήλεκτρον (αμβροϊνη = μονωτική ουσία από αμίαντο και ρητίνη κοπάλ), σκληρή στιλπνή ρητίνη που εκκρίνεται από διάφορα τροπικά δένδρα και χρησιμοποιείται σαν βερνίκι (copal =κοπάλλιον ή κοπάλη ή κοπάλ).
Χημεία: ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Το ήλεκτρον πρέπει να προστατεύεται από την ζέστη ή την φλόγα, την απόξεση, τα οξέα και το αλκοόλ, ως επίσης και απόν ιδρώτα και την άμεση έκθεση στο φως του ήλιου καθόσον προκαλείται γήρανση του ήλεκτρου και απώλεια της λάμψης του. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν επιτρέπεται να γίνεται καθαρισμός με υπέρηχο και ατμό.

Ηλιόδωρο

Από τις Ελληνκές λέξεις ήλιος + δώρο «ζωηρό κίτρινο χρώμα»

Χρώμα: κίτρινο με πράσινη ή μελί χροιά, χρυσοκίτρινο, λεμονοκίτρινο (χρυσή βήρυλος)
Διαφάνεια: διαφανές, ημιδιαφανές
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής ανομοιόμορφος
Σχισμός: δυσδιάκριτος, ισχνός
Σκληρότης: 7,5 - 8, εύθραυστο
Γραμμή κονεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2.72
Δείκτης διαθλάσεως: Νβ -1,566-1,584, Νο -1,570-1,591
Διπλοθλαστικότης: 0,005 - 0,009
Διασπορά: 0,014
Πλεοχροϊσμός: αδύναμος
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: Το χρώμα οφείλεται σε Ρβ34
Ειδικά χαρακτηριστικά: κρύσταλλοι με κινούμενη ανταύγεια, σπάνιος αστερισμός
Αναβάθμιση: Με ακτινοβολία, θέρμανση.
Ιστορία: Από την ανακάλυψη του το 1910, το ηλιόδωρο, λόγω του χρώματος του και της μεγάλης αξίας του, είναι περιζήτητο υπό την μορφή επεξεργασμένων λίθων.
Αστρολογία: Λέων
Ενεργειακό κέντρο: αφαλός
Θεραπευτικές ιδιότητες: Βοηθάει στην πέψη. Η πέτρα αποφορτίζεται σε τρεχούμενο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες
Εμφανίσεις: Οι πρώτοι κρύσταλλοι ηλιοδώρου με ίχνη ουρανίου, ελαφρώς ραδιενεργοί, βρέθηκαν σας περιοχές Οtavi και Roassi της Ναμίμπια. Άλλες περιοχές της Αφρικής όπου υπάρχει ηλιόδωρο βρίσκονται στην Μαδαγασκάρη, Ζιμπάμπουε και Μποτσβάνα. Κρύσταλλοι μέχρι 7 εκ. βρέθηκαν το 1960 στην περιοχή St.Anna της Ζιμπάμπουε. Επίσης σε πηγματίτες στις περιοχές Μaiami, Βikita και Salisbury. Η σπουδαιότερη πηγή κρυστάλλων ηλιοδώρου εξαιρετικής ποιότητας είναι η Βραζιλία, ιδιαίτερα οι περιοχές Santa Maria do Sugau, Virgem da Lapa και Veruga, όπου έχουν βρεθεί κρύσταλλοι μήκους μέχρι 70 εκ. Βήρυλοι με βαθύ καφέ χρώμα και χροιά χρυσαφί χρώματος υπάρχουν στο Governadores Valadares. Στις Ηνωμένες Πολιτείες κρύσταλλοι ηλιοδώρου με ζωνώδη κατανομή χρωμάτων είναι γνωστοί από την Πολιτεία Μέϊν. Κρύσταλλοι μεγέθους πάνω από 5 εκ. έχουν βρεθεί στην Ινδία (Οrissa).
Πιθανώς οι καλύτεροι και ομορφότεροι κρύσταλλοι ηλιοδώρου προέρχονται από τους πηγματίτες της Ουκρανίας, όπου ο μεγαλύτερος κρύσταλλος που βρέθηκε είχε μέγεθος 35 Χ15 εκ. Ηλιόδωρο υπάρχει επίσης στην Ρωσία (Ουράλια όρη,και Τρανσβαϊκάλη). Σπάνιοι κρύσταλλοι είναι γνωστοί από την Σουηδία και σπανιώτεροι από την Δημοκρατία της Τσεχίας. Επεξεργασμένοι λίθοι, κοπή με έδρες, πάνω από 100 καράτια βρίσκονται συχνά σε συλλογές Μουσείων. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτων, έχει ένα επεξεργασμένο ηλιόδωρο 133,5 καράτια και ένα κρύσταλλο με λάμψη αιλουρόφθαλμου 43,5 καράτια, ενώ το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου έχει ένα επεξεργασμένο λίθο με κίτρινο χρώμα 82,25 καράτια και ένα κρύσταλλο 4 κιλά (μήκους 27 εκ.) που προέρχονται από την Μαδαγασκάρη. Το Μουσείο Royal στο Τορόντο της Πολιτείας Οντάριο του Καναδά έχει στη 53 συλλογή του ένα επεξεργασμένο ηλιόδωρο με κίτρινο χρώμα 78,8 καράτια. Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτογραφία.
Όμοια ορυκτά: ζαφείρι, τοπάζι, κυβικά ζιρκόνια, χρυσοβήρυλος, κιτρίνης, βραξιλιανίτης. Απομιμήσεις: συνθετικός σπινέλιος, φιανίτης, γυαλί.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Το ηλιόδωρο είναι εύθραυστο και χρειάζεται προστασία. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού, εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Ίασπις (Ποικιλία χαλαζία)
Το Αγγλικό όνομα Jasper προέρχεται από την Ελληνική λέξη ίασπις.

Χρώμα: Ως επί το πλείστον αποχρώσεις του κόκκινου, μωβ-κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, άσπρο, καφέ. Το χρώμα οφείλεται σε εγκλείσματα άλλων ορυκτών. Ο πράσινος ίασπις με κόκκινα στίγματα καλείται ηλιοτρόπιο η αιματόλιθος
Διαφάνεια: αδιαφανής
Λάμψη: αμβλεία
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: δυσδιάκριτος ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 6-7
Γραμμή κόνεως: με διάφορα χρώματα και τούτο εξαρτάται από τα εγκλείσματα
Ειδικό βάρος: 2,58 - 2,91
Δείκτης διαθλάσεως: όμοιος με τον δείκτη διαθλάσεως του χαλκηρονίου
Διπλοθλαστικότης: ουδεμία
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: ιχνοστοιχεία Fe, Mn
Ειδικά χαρακτηριστικά: ουδέν
Αναβάθμιση: Με χρώση, θέρμανση.
Ιστορία: Ο ίασπις που συχνά έχει εγκλείσματα οπαλίου ή χαλαζία, χρησιμοποιείτο για πολλά χρόνια ως ημιπολύτιμος λίθος. Αποτελούσε την πρώτη ύλη για την κατασκευή όλων των ειδών σφραγιδόλιθων, γλυπτών και άλλων αντικειμένων. Σύμφωνα με παλαιούς μύθους ο ίασπις αποτελούσε την μητέρα όλων των λίθων, Πιστεύετε ότι παρέχει προστασία από τον ίλιγγο, τα φαντάσματα και τα καρδιοχτύπια. Αστρολογία: Ιχθύς. Παρθένος (Βαβυλώνιοι), Υδροχόος (Αιγύπτιοι). Ενεργειακό κέντρο: βάση Θεραπευτικές ιδιότητες: Ανοίγει την όρεξη, ενισχύει την λειτουργία του στομάχου, του εντέρου, του ήπατος. Περιορίζει την αιμορραγία τον σχηματισμό αιμορροΐδων, τους γυναικείους πόνους και τα αρθριτικά. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Φλεβικά κοιτάσματα που έχουν σχηματισθεί σε χαμηλές θερμοκρασίες, μεταμορφωμένα και ιζηματογενή πετρώματα, ζώνες αποσαθρώσεως και προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Ιστορικά σπουδαίες εμφανίσεις είχαν εντοπισθεί στα υψίπεδα του Δεκκάν στην Ινδία, όπου υπάρχουν αχάτες με ίασπι.Ίασπις έχει βρεθεί επίσης στην Κίνα και την Μογγολία. Πολλές εμφανίσεις είναι γνωστές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ίασπις υπάρχει σε πετρώματα που έχουν μαύρο χρώμα στη Βόρεια Καρολίνα, ίασπις με κίτρινο κόκκινο και άσπρο χρώμα υπάρχει στο Κάνσας. Ζωνώδης ίασπις είναι γνωστός από το Τέξας, Αριζόνα, Καλιφόρνια, Βέρμοντ, Γουαΐόμιγκ και ‘Αϊνταχο. Κόκκινος και πρασινωπός ίασπις έχει εξορυχθεί στη Νότια Αφρική και την Αίγυπτο (κοιλάδα του ποταμού Νείλου). Άλλα κοιτάσματα βρίσκονται στην Ουγκάντα και την Λιβύη. Μεγάλα και φημισμένα είναι τα κοιτάσματα ίασπι της Ρωσίας όπου γίνεται εξόρυξη από τον Μεσαίωνα. Τα Ουράλια όρη είναι ειδικότερα γνωστά για τα κοιτάσματα ίασπι. Εδώ στην περιοχή αυτή και συγκεκριμένα στα κεντρικά και νότια Ουράλια όρη έχουν βρεθεί μονόλιθοι ίασπι που ζυγίζουν αρκετούς τόνους. Ίασπις εξορύσσεται στην γειτονία της πόλης Orsk. Άλλες εμφανίσεις είναι γνωστές στην Γεωργία, Πολωνία, Ιασπίς ,Όρεγκον, Φιλανδία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία. Τα κοιτάσματα της Τσεχίας ήσαν επίσης γνωστά από τον Μεσαίωνα (περιοχή Podkrkonosi). Πολλές εκκλησίες και καθεδρικοί ναοί ήσαν διακοσμημένοι με γυαλισμένες πλάκες ίασπι. Τούτο αναπτύχθηκε ιδιαίτερα επί της Βασιλείας του Καρόλου IV κατά τον 14ο αιώνα (εκκλησία του St. Cross στο κάστρο Karlstejn είχε διακοσμηθεί με 2496 πλάκες από ίασπι)
Επεξεργασία: καμποσόν, πλάκες, γλυπτά.
Όμοια ορυκτά: άλλες ποικιλίες χαλαζία.
Απομιμήσεις: γυαλί.
Φροντίδα: Ο ίασπις πρέπει να προστατεύεται από απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας που είναι δυνατόν να του αλλοιώσουν το χρώμα. Λεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού, εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Καπνίας Χαλαζίας (Ποικιλία Χαλαζία)

Ιστορία: Ο καπνίας χαλαζίας χρησιμοποιήθηκε επί μακρόν σε κοσμήματα, συχνά δε σε δακτυλίδια επιφανών ανδρών ως και για την κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων.

Χρώμα: ανοικτό καφέ, γκρι-καφέ, καφέ, καφέ-μαύρο. Η μαύρη ποικιλία ονομάζεται μόριον
Διαφάνεια: διαφανής έως ημιδιαφανής, αδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: ισχνός ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 7, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,65
Δείκτης δια-θλάσεως: ϋ-1,553, ΝΟ-1,544
Διπλοθλαστικότης: 0,009
Διασπορά: 0,013
Πλεοχροϊσμός: ορατός μόνο στους σκουρόχρωμους λίθους
Φωταύγεια: συνήθως δεν υπάρχει
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε ΑΙ, U, Na . Αλλάζει με την ανύψωση της θερμοκρασίας
Ειδικά χαρακτηριστικά: ιριδισμός, κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: Με θέρμανση, ακτινοβολία.
Αστρολογία: Αιγόκερως Ενεργειακό κέντρο: Δευτερογενές κέντρο στα χέρια.
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ανακουφίζει από τον πόνο και την κατάθλιψη. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία των νευρικών διαταραχών. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες, μεταμορφωμένα πετρώματα, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Η Βραζιλία αποτελεί την πρώτη Χώρα στον κόσμο στην παραγωγή κρυστάλλων καπνία χαλαζία. Γνωστές περιοχές της Βραζιλίας είναι οι Minas Gerais, Sao Paulo και Goias. Καλοί κρύσταλλοι καπνία χαλαζία προέρχονται επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες (περιοχή Auburn στην Πολιτεία Μέίν, όπου έχουν βρεθεί κρύσταλλοι μέχρι 200 κιλά). Ακόμη άλλες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών με καπνία χαλαζία είναι το Αρκάνσας, New Hampshire (Caroll Co.), Κολοράντο {Pikes Peak), Τέξας, Μοντάνα Γιούτα, Καλιφόρνια (San Diego Co.), Βόρεια Καρολίνα Οι περισσότερες εμφανίσεις στην Αφρική βρίσκονται στην Μοζαμβίκη (περιοχή Alta Ligonha) και στην Μαδαγασκάρη (περιοχές Vohemar και Mahanoro). Καπνίας χαλαζίας είναι επίσης γνωστός από την Ιαπωνία και την Αυστραλία (Νέα Νότια Ουαλλία). Σπουδαίες εμφανίσεις εντοπίσθηκαν στην Ρωσία (Ουράλια όρη), Ουκρανία (περιοχή Volodarsk Volynskii) και Καζακστάν. Μεγάλοι κρύσταλλοι βρέθηκαν αρκετά συχνά σε πηγματίτες της Πολιτείας Μέϊν των Ηνωμένων Πολιτειών. O μεγαλύτερος κρύσταλλος είχε μήκος 117,5 εκ. και πλάτος 42,5 εκ., το βάρος του δε ήταν 230 κιλά.Ένας πολύ μεγάλος κρύσταλλος καπνία χαλαζία, αλλά κατώτερης ποιότητας, βάρους 40 τόνων (44 βραχέων χάννων) ανακαλύφθηκε στη Βραζιλία. Ο μεγαλύτερος γνωστός κρύσταλλος προέρχεται από το Καζακστάν με διαστάσεις 7,5 Χ 1,6 μέτρα και βάρος η 71 τόνοι (77 βραχείς τόνοι). Καπνίας χαλαζίας έχει βρεθεί επίσης στην Ευρώπη. Η Σκωτία (περιοχή Cairngorn), η Αυστρία ( Sulzbachtal) και η Ελβετία (περιοχές St. Gotthard, Galcnstock και Uri) συγκαταλέγονται μεταξύ των σπουδαιότερων περιοχών. Οι εμφανίσεις σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (Δημοκρατία της Τσεχίας, Γερμανία, Πολωνία και Ισπανία ) είναι μικρότερης σημασίας. Επεξεργασμένοι λίθοι καπνία χαλαζία είναι συνήθεις. Ένας πολύ μεγάλος λίθος, 4500 καράτια, βρίσκεται στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: τοπάζι, ανδαλουσίτης, αξινίτης, δοαβίτης, σανίδινο.
Απομιμήσεις: γυαλί, συνθετικός καπνίας χαλαζίας.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, Οπτικοί μέθοδοι.
Φροντίδα: Συνιστάται καθαρισμός με υπέρηχο.

Κoρνεόλιο (Ποικιλία χαλαζία)

Το όνομα προέρχεται από το «corneolian», παραφθορά της Λατινικής λέξης caro - «σάρκα, κρέας», όθεν «σκούρο κόκκινο, καφεκόκκινο».

Χρώμα: σκούρο κόκκινο, πορτοκαλοκόκκινο, καφεκόκκινο
Διαφάνεια: ημιδιαφανές
Λάμψη: υαλώδης, λιπώδης, αμβλεία
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: ασαφής ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 6-7
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,50-2,70
Δείκτης διαθλάσεως: Νβ-1.539-1,544, Νο-1,526-1,535
Διπλοθκαστικότητα: 0,004-0,009
Διασπορά: ουδεμία: Χημεία; το χρώμα οφείλεται σε ίχνη FE
Ειδικά χαρακτηριστικό: εγκλείσματα αιματίτη και άλλα ορυκτά
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή
Ιστορία: Το καρνεόλιο εξορΰσσετο για περισσότερο από 2000 χρόνια με σκοπό την παραγωγή εγχρώμου στεγανωτικού υλικού, την κατασκευή κοσμημάτων και διακοσμητικών αντί κείμενων, Πιστευετο ότι προστατεύει τους ανθρώπους από τις φιλονικείες τον πονόδοντο και τις ασθένειες του μυαλού, ενώ ηρεμεί από τον θυμό και φέρνει την ευτυχία.
Αστρολογία: Κριός, Καρκίνο. (Αστρολόγοι του Μεσαίωνα).
Ενεργειακό κέντρο: ιερόν οστούν Θεραπευτικές ιδιότητες: Σταματά την αιμορραγία, χαμηλώνει τον πυρετό, διεγείρει τους σεξουαλικούς αδένες, ενισχύει την καρδιά και αναζωογονεί. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Φιλοξενούντα πετρώματα: ηφαιστειακά πετρώματα, ζώνες αποσαθρώσεις.
Εμφανίσεις: Οι παλαιότερες πηγές εξόρυξης καρνεόλιου ήσαν στην Ινδία, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτο. Πολύ σπουδαίες εμφανίσεις υπάρχουν στην Βραζιλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες (Κολοράντο, Νεμπράσκα). Υπάρχει επίσης στην Αυστραλία, Ρωσία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Γερμανία και Ρουμανία.
Επεξεργασία : καμποσόν, πλακίδια, μικρογλυπτική
Όμοια ορυκτά: Ίασπις
Απομιμήσεις: έγχρωμος χαλκηδόνιος, γυαλί
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι
Φροντίδα: Το χρώμα του καρνεόλιου εξασθενεί στο φως. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού, εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Καλλαίτης-Τυρκουάζ

Εμπορική ονομασία Τυρκουάζ. Το τυρκουάζ προέρχεται από την Γαλλική λέξη “τούρκικος λίθος” καθόσον διοχετεύετε στην Ευρώπη από την Περσία μέσω Τουρκίας.

Χρώμα: μπλε, πρασινομπλέ, πράσινο μήλου, ανοικτό καφέ
Διαφάνεια: αδιαφανές, σπάνια ημιδιαφανές σε μικρούς κρυστάλλους
Λάμψη: αμβλεία, λιπώδης, υαλώδης (κρύσταλλοι)
Θραυσμός: ομοιόμορφος, κογχοειδής
Σχισμός: δεν έχει
Σκληρότης: 5-6
Γραμμή κόνεως: άσπρη, σε ανοικτό μπλε
Ειδικό βάρος: 2,6 - 2,9
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ-1,6ΐ’ ΝΓΠ-1,62, Ν9-1,65
Διπλοθλαστικότης-0,040
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: αδύναμος-άχρωμος. σε ανοικτό μπλε
Χημεία: το χρώμα του οφείλεται σε ίχνη Ρθί+, ΡΘ3+
Ειδικά χαρακτηριστικά: συχνά εμφανίζει δενδρίτες Ρβ-οξειδίων (λειμωνίτη) (ιστός αράχνης =spider web)
Αναβάθμιση: στεγανοποίηση με διάφορες χρωστικές και συγκολλητικές ουσίες.

Ιστορία: Οι Αζτέκοι, οι Αιγύπτιοι, οι Θιβετιανοί και αργότερα οι Οθωμανοί τιμούσαν τον καλλαΐτη και για πολλά χρόνια χρησιμοποιείτο για την κατασκευή βάζων, δακτυλιδιών, καρφιτσών, βραχιολιών και άλλων κοσμημάτων. Στην Ανατολή θεωρείτο λίθος της ευτυχίας και πιστεύετε ότι προστατεύει τα άτομα από το δάγκωμα του φιδιού.
Αστρολογία: Ιχθείς, Τοξότες (Βαβυλώνιοι)
Ενεργειακό κέντρο: λαιμός
Θεραπευτικές ιδιότητες: Χρησιμοποιείτο για θεραπεία των ασθενειών της μύτης, του λαιμού, των πνευμόνων. Ενισχύει την καρδιά, την όραση.
Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: ρηξιγενείς φλέβες σε ιζηματογενή πετρώματα.
Εμφανίσεις: Από ιστορικής απόψεως τα σπουδαιότερα κοιτάσματα βρίσκονται στο Ιράν (Περσία) στην γειτονία του Νishapur όπου εξο¬ρύσσεται καλλάίτης για περισσότερο από 4000 χρόνια. Ο καλλαίτης στην περιοχή αυτή βρίσκεται σε καολινιτιωμένους και πυριτιωμένους τραχείτες οι οποίοι τοπικά έχουν υποστεί λατυποποίηοη. Η εξόρυξη ξεκίνησε από την επιφάνεια και σήμερα γίνεται σε βάθος 100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Μία άλλη σπουδαία ιστορική περιοχή με καλλαΐτη (τυρκουάζ) είναι η Κίνα (ΜANCHURIA και επαρχία Sichuan), όπου ο Μάρκο Πόλο πρωτοανέφερε την ύπαρξη καλλαΐτη. Μικρότερες εμφανίσεις
Συνήθη υποκατάστατα του καλλαΐτη, άσπρος χαουλίτης και μαννησιτης, χρωματισμένα μπλε βρίσκονται στο Θιβέτ, Ινδία, Αφγανιστάν, Τουρκία, Χιλή, Περού, Βραζιλία και Μεξικό. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής εξόρυσσαν καλλαΐτη (τυρκουάζ) σε περισσότερες από 35 τοποθεσίες στο Νέο Μεξικό, Κολοράντο και Νεβάδα. Ο μεγαλύτερος μονόλιθος καλλαΐτη (τυρκουάζ) από τη Νεβαδά είχε βάρος 80 κιλά. Μικρότερα κοιτάσματα βρίσκονται επίσης στην Καλιφόρνια και Αριζόνα. Στην Αυστραλία καλλάίτης είναι γνωστός από τη Νέα Νότιο Ουαλλία (περιοχή Βodalla), Βικτώρια και Κουηνσλαντ. Ιστορικά σπουδαία κοιτάσματα καλλαΐτη (ο οποίος βρίσκεται μαζί με αζουρίτη, μαλαχίτη και χρυσόκολλα) εξορύσσεται στην Αίγυπτο (χερσόνησος Σινά) για περισσότερο από 3000 χρόνια σε μία περιοχή 640 τετραγωνικών χιλιομέτρων (250 τετραγωνικών μιλλίων). Μικρότερα κοιτάσματα καλλαϊτη βρίσκονται στην Αφρική στις χώρες Αιθιοπία, Ναμίμπια, Σουδάν και Τανζανία. Παλαιά γνωστά κοιτάσματα βρίσκονται στη Ρωσία (Ουράλια όρη). Καλλαΐτης υπάρχει επίσης στο Ουζμπεκιστάν και Καζακστάν, όπου εξορύσσεται για περισσότερο από 2000 χρόνια σε μία περιοχή 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων (120 τετραγωνικά μίλλια). Άλλες εμφανίσεις είναι γνωστές στην Αρμενία, Βουλγαρία, Ηνωμένο Βασίλειο, Πολωνία και Γερμανία.
Επεξεργασία: καμποσόν, επίπεδη τομή, γλυπτική. Όμοια ορυκτά: λαζουλίτης, λαζουρίτης, μαλαχίτης, χρυσόκολλα.
Απομιμήσεις: γυαλί, σμάλτο, κεραμικά, πλαστικό, πορσελάνη, συνθετικός καλλαΐτης, κόκκαλο καλλαΐτη, χρωματισμένος χαουλίτης και μαγνησίτης. Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο καλλαΐτης πρέπει, να προστατεύε¬ται από απότομες αλλαγές θερμοκρασίας, απόξεση, ιδρώτα, οξέα, σαπούνι και απορρυπαντικά. Καθαρίζεται σε απεσταγμένο νερό με κατάλληλο υγρό καθαρισμού. Για την απομάκρυνση λαδιού και λίπους ο καλλαΐτης εμβαπτίζεται σε οινόπνευμα για ένα βράδυ. Λεν πρέπει να καθαρίζεται με υπέρηχο ή ατμό. Το χρώμα ξεθωριάζει στο φως. Τα καλλυντικά και ο ιδρώ¬τας μπορεί να αλλάξουν το χρώμα του καλλαΐτη από μπλε σε πράσινο.

Κιτρίνης (Ποικιλία Χαλαζία)

Το Αγγλικό όνομα Citrine προέρχεται από την Λατινική λέξη citrus: κίτρο, όθεν «λεμονοκίτρινο».

Χρώμα: κίτρινο, κιτρινοκαφέ, λεμονοκίτρινο, κιτρινοπορτοκαλλί
Διαφάνεια: διαφανές, ημιδιαφανές
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: δυσδιάκριτος ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 7, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,65
Δείκτης διαθλάσεως: -1,553, Η,-1,544
Διπλοθλαστικότης: 0,009
Διασπορά: 0,013
Πλεοχροίσμός: ισχνός στους φυσικούς λίθους, ανύπαρκτος στους συνθετικούς λίθους
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε Ρβ3+, ΑΙ. Το χρώμα ξεθωριάζει στους 200°Ο, 300ΐ και 560°Ο αντίστοιχα. ‘Αλλες ποικιλίες χαλαζία γίνονται κίτρινες (συνθετικός κιτρίνης)
Ειδικά χαρακτηριστικά: ιριδισμός, κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: Με θέρμανση, ακτινοβολία

Ιστορία: Κατά τον Μεσαίωνα εγένετο παραγωγή κίτρινη θερμαίνοντας αμέθυστο. Αστρολογία: Δίδυμοι
Ενεργειακό κέντρο: αφαλός
Θεραπευτικές ιδιότητες: Βοηθάει στην πέψη, την υγιεινή λειτουργία του ήπατος και του παγκρέατος. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Φιλοξενούντα πετρώματα: Εκρηξιγενή (πυριγενή) πετρώματα, πηγματίτες, φλέβες υδροθερμικές και Αλπικού τύπου, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Φυσικός κίτρινης είναι σπάνιος. Η Βραζιλία αποτελεί σπουδαία Χώρα παραγωγής κίτρινη. Κίτρινης υπάρχει επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες (τοποθεσία Ρikes Peak στο Κολοράντο ως επίσης και στις Πολιτείες Νew Hamphsire και Βόρεια Καρολίνα) και στην Μαδαγασκάρη όπου βρίσκεται μαζί με ορεία κρύσταλλο και καπνία χαλαζία. ‘Αλλες περιοχές με κίτρινη είναι γνωστές από την Ρωσία (Ουράλια όρη) και στο Καζακστάν. Στην Ευρώπη ο κίτρινης είναι σπάνιος και έχει βρεθεί στη Δημοκρατία της Τσεχίας, Ισπανία, Γαλλία και Σκωτία. Μεγάλοι κρύσταλλοι κίτρινη είναι σπάνιοι. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, έχει αρκετούς επεξεργασμένους λίθους κίτρινη από την Βραζιλία, 2258 καράτια, 1180 καράτια και 783 καράτια.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: τοπάζι, ορθόκλαστο, ζιρκόνιο (ποικιλία υάκινθος).
Απομιμήσεις: γυαλί, συνθετικός χαλαζίας.
Χημεία: σκληρότης, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Συνιστάται καθαρισμός με υπέρηχο.

Κοράλι

Το Αγγλικό όνομα coral προέρχεται από την Ελληνική λέξη κοράλι.

Χρώμα: κόκκινο (σαν το αίμα του ταύρου, mono), ροζ κοράλι momo από την Ταϊβάν-ροζ σολομού), σπάνια άσπρο, ανοικτό μπλε, μαύρο, ανοικτό ροζ («κηλιδωτό κοράλι» από ένα βάθος 200 μ. ή 650 πόδια), αργυρόχρουν «κοράλι αγγέλου» μεγάλης αξίας)
Διαφάνεια: αδιαφανές
Λάμψη: αμβλεία έως υαλώδης
Θραυσμός: σε ράβδους, δαντελωτός
Σχισμός: δεν υπάρχει
Σκληρότης: 3,5 - 4
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,6-2,7 (τα μαύρα 1,34-1,36)
Δείκτης διαθλάσεως: Ν-1,486-1,658
Διπλοθλαστικότης: 0,160-0,172
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: ανοικτό μωβ έως σκούρο μωβ
Χημεία: ασβεστίτης με ίχνη CaSO3, NajSO^, K2SO3, MgCI2,1
Ειδικά χαρακτηριστικά: ουδέν
Αναβάθμιση: Στεγανοποίηση, θέρμανση, χρώση
Ιστορία: Το κοράλι έχει βρεθεί σε αρχαιολογικούς χώρους χρονολογούμενους 10000 π.Χ και ήταν πολύ δημοφιλές στην αρχαία Αίγυπτο και γνωστό στις φυλές των Κελτών.Το ίδιο το όνομα μπορεί να είναι Κελτικής προελεύσεως.
Αστρολογία: Σκορπιός
Ενεργειακό κέντρο: βάση
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ακονίζει την σκέψη. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία του ουροποιητικού συστήματος και των ματιών. Αποφορτίζεται σε κρύο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Πηγή: Τα θαλάσσια πολύποδα που σχηματίζουν αποικίες σε βάθος 3200 μ. (10500 πόδια). Το κοράλι αποτελεί τον εξωτερικό σκελετό πολυπόδων και αποτελείται κυρίως από ασβεστίτη.
Εμφανίσεις: Σήμερα είναι γνωστά περίπου 6000 είδη κοραλιών. Μερικές φορές σχηματίζουν εκτεταμένους υφάλους (όπως είναι ο μεγάλος κοραλιογενής ύφαλος της Αυστραλίας που έχει μήκος πάνω από 2300 χιλιόμετρα ή 1400 μίλλια). Κοράλια υπάρχουν σε θερμές και καθαρές θάλασσες σε όλο τον κόσμο. Ιστορικά το κοράλι είναι γνωστό από την περιοχή της Μεσογείου (Τυνησία, Αλγερία, Ιταλία, Κορσική, Σαρδηνία και Σικελία), όπου το κόκκινο και πορτοκαλοκόκκινο κοράλι είναι το πλέον σύνηθες. Απαντάται επίσης στον Βισκάικό κόλπο (Γαλλία και Ισπανία). Άσπρο κοράλι είναι γνωστό από την θάλασσα της Ιαπωνίας, ενώ ανοικτό κόκκινο (κόκκινο του σολομού) απαντάται στην Ταϊβάν. Pot κοράλι είναι γνωστό από την νήσο Midway στον Ειρηνικό ωκεανό και μαύρο κοράλι από την Χαβάη. Η παγκοσμίως γνωστή ποικιλία μαύρου κοραλιού ‘Ακαμπαρ (μέχρι 3 μ. μήκος και 25 εκ. διάμετρο) απαντάται στην Ερυθρά θάλασσα και τον Ινδικό ωκεανό στην γειτονία των νήσων Sokotra και Mauritius. Υπάρχει επίσης έξω από τις ακτές της Κίνας και της Κούβας. Μπλε κοράλι (ακόζι), ίσως η σπανιώτερη ποικιλία, έχει βρεθεί στον Ατλαντικό ωκεανό πλησίον των ακτών του Καμερούν και στην ατόλλη Funafiti στον Ειρηνικό ωκεανό. Κιτρινοκαφέ κοράλι υπάρχει στις Αλεουτίους νήσους στην γειτονία της Αλάσκας στον Βόρειο Ειρηνικό ωκεανό. Επεξεργασία: καμποσόν, σε σφαιρικά σχήματα, χάνδρες, γλυπτική, μικρά διακοσμητικά αντικείμενα. Επίσης χρησιμοποιείται στη φυσική του κατάσταση.
Όμοια ορυκτά: ουδέν
Απομιμήσεις: πορσελάνη, κελλουλοϊτης ή κυτταρινοειδές (celluloid), πλαστικό, γυαλί, πρόσφατα δε έχει χρησιμοποιηθεί πεπιεσμένο κοράλι (από ράβδους κοραλιών).
Χημεία: σκληρότης
Φροντίδα: Το κοράλι πρέπει να προστατεύεται από απόξεση, ζέστη, ιδρώτα και καλλυντικά που αλλοιώνουν το χρώμα του και κάνουν το κοράλι να φαίνεται σαν παλιό. Το χρώμα μπορεί να επανακτηθεί εάν τοποθετηθεί το κοράλι σε υπεροξείδιο του υδρογόνου για λίγο χρόνο.
Καθαρισμός γίνεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με χρήση υπέρηχου ή ατμού.

Λαζουρίτης (Λάπις λαζούλι)

Το όνομα του προέρχεται από την Περσική λέξη lazhuward “μπλε του ουρανού”.

Χρώμα: σκούρο μπλε, μπλε-πράσινο, ανοικτό μπλε. Συχνά με παρενεσπαρμένο σιδηροπυρίτη
Διαφάνεια: αδιαφανής, σπάνια ημιδιαφανής
Λάμψη: αμβλεία
Θραυσμος: ανομοιόμορφος
Σχισμός: ασαφής
Σκληρότης: 5-6. εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: σε ανοικτό μπλε
Ειδικό βάρος: 2,38-2,45 (για ορυκτό), 2,7-2,9 (για το πέτρωμα που αποτελείται ως επί το πλείστον από λαζουρίτη)
Δείκτης διαθλάσεως: Ν-1,500-1,522
Διπλοθλαστικότης: ουδεμία
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: μερικές φορές πορτοκαλοκόκκινη σε ανοικτό ροζ, άσπρη
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε εγκλείσματα
Ειδικά χαρακτηριστικά: συχνά εγκλείει παρενεσπαρμένο σιδηροπυρίτη
Αναβάθμιση: στεγανοποίηση, συχνά συνδυαζόμενη με χρώση.
Ιστορία: Ο λαζουρίτης, συχνά αναφερόμενος ως λαπις λαζούλι, είναι γνωστός για περισσότερο από 7000 χρόνια. Μικρά διακοσμητικά αντικείμενα από λαζουρίτη βρέθηκαν στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Χρησιμοποιήθηκε από τους Βαβυλώνιους και αποτελούσε σύμβολο ισχύος στην αρχαία Κίνα. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι κατασκεύαζαν αγαλματίδια, φυλακτά, κύπελλα και σφραγίδες από Λαζουρίτη. Μέχρι την δημιουργία του με συνθετικό τρόπο το 1828, κατασκευάζετο χρωστική ουσία με ζωηρό μπλε χρώμα από μείγμα κονιοποιημένου λαζουρίτη μαζί με κερί και λάδι.
Αστρολογία: Παρθένος Ενεργειακό κέντρο μέτωπο
Θεραπευτικές ιδιότητες: Θεραπεύει τους πο¬νοκεφάλους, χαμηλώνει την πίεση του αίματος και την θερμοκρασία, ανακουφίζει από τους πόνους κατά την έμμηνο περίοδο. ‘Οταν θερμανθεί χρησιμοποιείται για την θεραπεία της φλόγωσης και του πρηξίματος. Αποφορτίζεται σε απεσταγμένο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Φιλοξενούντα πετρώματα: μεταμορφωμένα πετρώματα εξ επαφής.
Εμφανίσεις: Τα σπουδαιότερα και αρχαιότερα κοιτάσματα εξόρυξης λαζουρίτη βρίσκονται στο Αφγανιστάν. Ο λαζουρίτης εξορύσσεται από την Γυαλισμένη τομή λαζουρίτη με σιδηροπυρίτη.
Όμοια ορυκτά: σοδάλιθος, νοσεάνης, λαζουλιτης.
Απομιμήσεις: Ελβετικός” ή “Γερμανικός λαζουλίτης” (τεχνητά χρωματισμένος ίασπις), συνθετικός σπινέλιος, συνθετικός λαζουρίτης Gilson. Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο λαζουρίτης πρέπει να προστατεύεται από απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας, από απόξεση και από τα οξέα. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό. Δεν επιτρέπεται καθαρισμός με υπέρηχο ή ατμό.

Μαλαχίτης

Το όνομα του προέρχεται από την Ελληνική λέξη μολόχα για το πράσινο χρώμα του.

Ιστορία: Στην αρχαία Αίγυπτο, Ελλάδα και Ρώμη, κατασκευάζοντο καμέος, φυλακτά και διακοσμητικά αντικείμενα από μαλαχίτη. Κονιοποιημένος μαλαχίτης χρησιμοποιείτο ως καλλυντικό και χρωστικό (για μακιγιάζ). Πιστευετο ότι προστατεύει τα παιδιά από μαγεία και τις μάγισσες, τα βοηθάει να αναπτυχθούν και καταπραΰνει τους πόνους τους.
Χρώμα: πράσινο, σκούρο πράσινο, μαυροπράσινο, ανοικτό πράσινο, σπάνια μπλε-πράσινο έως σμαραγδοπράσινο, συχνά με ζωνώδη διάταξη των χρωμάτων
Διαφάνεια: αδιαφανής, σπάνια ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης, μεταξώδης, αμβλεία, αδαμάντινη (κρύσταλλοι)
Θραυσμός: κογχοειδής, υπό μορφή ράβδων
Σχισμός: τέλειος
Σκληροτης: 3,5-4,5, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: σε ανοικτό πράσινο
Ειδικό βάρος: 4,5
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ-1,655, Νιη-1,875, Ν9-1,909
Διπλοθλαστικότης: 0,254
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος, άχρωμος, κιτρινοπράσινος, σκούρο πράσινο
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε χαλκό (Ου)
Ειδικά χαρακτηριστικά: δεν υπάρχουν Αναβάθμιση: Στεγανοποίηση με παραφίνη ή εποξικό υλικό.
Αστρολογία: Ταύρος Ενεργειακό κέντρο: καρδιά
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ενισχύει την όραση. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία ασθενειών του παγκρέατος, της σπληνός, του στομάχου (ειδικά του κολικού) καθώς επίσης και για την θεραπεία συναισθηματικών προβλημάτων, κατά της αϋπνίας και των πονοκεφάλων. Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Ζώνες οξειδώσεως κοιτασμάτων χαλκού
Εμφανίσεις: Εκτεταμένα κοιτάσματα μαλαχίτη έχουν βρεθεί στην Κίνα, Ινδία, Αυστραλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες (Αριζόνα, Νεβάδα, Κολοράντο, Γιούτα).

Ημιπολύτιμοι μαλαχίτες είναι γνωστοί από την Χιλή, το Μεξικό και την Κούβα. Εξαιρετικός μαλαχίτης όμοιος με τον μαλαχίτη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό (Ζαΐρ), υπάρχει στη Νικαράγουα. Τα σπουδαιότερα κοιτάσματα με την καλύτερη ποιότητα μαλαχίτη στον κόσμο εξορύσσονται εδώ και αρκετά χρόνια στην Ζώνη Χαλκού της Αφρικής δηλαδή από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό (Ζαΐρ) μέχρι την Ζάμπια, ενώ όμορφοι κρύσταλλοι μαλαχίτη προέρχονται από το Μαρόκκο, την Ζιμπάμπουε και την Αγκόλα. Πολύ σπουδαία κοιτάσματα μαλαχίτη εξορύσσονται από το 1709 στην Ρωσία ενώ άλλα κοιτάσματα υπάρχουν στην γειτονία στα Ουράλια όρη, όπου η ζώνη με τον μαλαχίτη φθάνει σε βάθος 130 μ., ενώ οι μονόλιθοι μαλαχίτη με διαστάσεις 8?1 μ. ζυγίζουν μερικούς τόννους. Όμορφος μαλαχίτης υπάρχει επίσης στο Καζακστάν. Λιγότερο σημαντικά κοιτάσματα υπάρχουν στην Γερμανία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία. Τα διακοσμητικά αντικείμενα από μαλαχίτη είναι πολύ δημοφιλή και υπάρχουν αρκετά σε συλλογές Μουσείων. Οι αίθουσες Georgievski στο Παλάτι Winter της Αγίας Πετρούπολης αποτελούν από τα καλύτερα παραδείγματα διακόσμησης με μαλαχίτη. Μεγάλη συλλογή κοσμημάτων με Ρωσικό μαλαχίτη εκτίθεται στις Βερσαλλίες.

Επεξεργασία: καμποσόν, επίπεδη κοπή γλυπτική, διακοσμητικές πλάκες, κοπή με έδρες(σπάνια)
Όμοια ορυκτά: ψευδό μαλαχίτης Απομιμήσεις: γυαλί
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος
Φροντίδα: Ο μαλαχίτης πρέπει να προστατεύεται από απότομα κτυπήματα, απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας, από απόξεση και από τα οξέα. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με υπέρηχο ή ατμό.

Μαργαριτάρι

Η Αγγλική ονομασία pearl προέρχεται από την Λατινική λέξη pernula, παραφθορά του pema - «θαλασσινό μύδι», από τις παλαιότερες πήγες παραγωγής του.

Χρώμα: άσπρο με διαφορετικές έγχρωμες αποχρώσεις (τα καλύτερα είναι τα ροζ μαργαριτάρια και τα μαργαριτάρια με ανοικτό μπλε χρώμα), ασημί, χρυσαφί (μαργαριτάρια του Παναμά), πράσινο, μαύρο, μερικές φορές με ιριδίζοντα χρώματα
Διαφάνεια: ημιδιαφανές, διαφανέςΛάμψη: μαργαριτώδης, αμβλεία
Θραυσμός: ανομοιόμορφος
Σχισμός: ουδείς
Σκληρότης: 2,5 -4,5
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,60 - 2,78 (μαργαριτάρια ελασματοβραγχίων), 2,85 (μαργαριτάρια οστράκων)
Δείκτης διαθλάσεως: Ν - 1,52 - 1,66 (μαύρα μαργαριτάρια - 1,53 - 1,69)
Διπλοθλαστικότης: 0,126
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροίσμος: ουδείς
Φωταύγεια:σε ανοικτό μπλε, ανοικτοκίτρινη, σε ανοικτό ροζ
Χημεία: 82-86% αραγωνίτης (Ca CO3), 10-14 % κογχιολίνη (οργανική ουσία),2% νερό
Ειδικά χαρακτηριστικά: μαργαριτώδης λάμψη
Αναβάθμιση: Με χρώση, ακτινοβολία, θέρμανση
Ιστορία: Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι εκτιμούσαν τα μαργαριτάρια τα οποία ήσαν γνωστά για περισσότερο από 6000 χρόνια Καλοδιατηρημένα μαργαριτάρια βρέθηκαν σε ανασκαφές στο Μεξικό (2500 π. Χ.) και. στα ερείπια της Πομπηίας (79 π. Χ.), παρόλο που οι επιφάνειες των μαργαριταριών ξεφλουδίζουν μετά από παρέλευση 100-150 ετών. Το μαργαριτάρι αποτελούσε σύμβολο δύναμης, σοφίας και ευτυχίας για τους Ρωμαίους και πιστεύετε ότι φέρνει γλυκά όνειρα στις γυναίκες. Το μαργαριτάρι, χρησιμοποιείτο ως φυλακτό από τους Ινδιάνους εναντίον πάσης φύσεως σκευωρίας, ενώ ως φυλακτό επίσης χρησιμοποιείτο από τους Μογγόλους για ενίσχυση του ανδρισμού.
Αστρολογία: Δίδυμοι
Ενεργειακό κέντρο: Λαιμός
Θεραπευτικές ιδιότητες: Χρησιμοποιείτο για θεραπεία παθήσεων της μύτης, του λαιμού και των πνευμόνων. Αποφορτίζεται σε κρύο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Πηγή παραγωγή: Μαλάκια γλυκών και αλμυρών νερών, κυρίως στρείδια.
Εμφανίσεις: Μαργαριτοφόρα ελασματοβράγχια αλιεύονται σε θερμές τροπικές θάλασσες, αλλά τα περισσότερα μαργαριτάρια προέρχονται από καλλιεργείς μαργαριταριών. Φυσικά μαργαριτάρια προέρχονται από την Σρι Λάνκα, Νότια Ινδία (Κόλπος Manara), την θάλασσα της Αραβίας (Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ομάν) και την Ερυθρά Θάλασσα (γνωστή εδώ και 2500 χρόνια για την παραγωγή μαργαριταριών). Μαργαριτάρια υπάρχουν επίσης στην Ταϊτή, Ιαπωνία, Μεξικό, Παναμά και Καλιφόρνια. Λιγότερο σημαντικά είναι τα μαργαριτάρια γλυκών νερών του ποταμού Μισισσιπή καθώς και ιστορικά τα μαργαριτάρια γλυκών νερών από την Γερμανία και την Δημοκρατία της Τσεχίας. Μαργαριτάρια είναι επίσης γνωστά από την Ρωσία (Σιβηρία). Πρόσφατα έχουν κάνει την εμφάνιση τους στην αγορά μαργαριτάρια γλυκών νερών από την Κίνα.
Επεξεργασία: χρησιμοποιείται στη φυσική του μορφή, τρυπημένα και. επεξεργασμένα.
Όμοια ορυκτά: ουδέν
Απομιμήσεις: γυαλί, μητέρα-του-μαργαριταριού (mother-of-pearl)
Χημεία: χημικές μέθοδοι, άλλες εξειδικευμένες τεχνικές, με ακτίνες-Χ.
Φροντίδα: Τα μαργαριτάρια πρέπει να προστατεύονται από την ζεστή ή τη φλόγα, από απόξεση, τα οξέα, τον ιδρώτα και τα καλλυντικά. Καθαρισμός γίνεται με σαπούνι και χλιαρό νερό. Δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με χρήση υπέρηχου ή ατμού.

Μοϊσσανίτης

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΪΣΣΑΝΙΤΗΣ

Ο μοϊσσανίτης είναι μια πέτρα που ανακαλύφθηκε στον μετεωρίτη που έπεσε πριν 50,000 χρόνια στην έρημο της Αριζόνας, δημιουργώντας τον γνωστό κρατήρα του Diablo Canyon.

moisan.jpgΤο 1893, ο βραβευμένος με Νόμπελ επιστήμονας Henri Moissan μελετώντας τα θραύσματα του μετεωρίτη, ανακάλυψε μια ελάχιστη ποσότητα ένος άγνωστου μέχρι στιγμής ορυκτού, που ονομάστηκε μοϊσσανίτης προς τιμήν του. Η διαθέσιμη ποσότητα του ορυκτού μοϊσσανίτη είναι όμως πολύ περιορισμένη για να αξιοποιηθεί σε κοσμήματα.

Μετά από 100 χρόνια προσπαθειών από διάφορους επιστήμονες, και εμπνευσμένη από την ανακάλυψη του Dr. Moissan, η εταιρία Charles & Colvard κατάφερε το 1998 με μια μοναδική συγχώνευση τέχνης και επιστήμης να δημιουργήσει μοϊσσανίτη, ώστε να μπορέσει επιτέλους ο μοϊσσανίτης να προσφέρει κάτι από την λάμψη του διαστήματος για κοσμήματα στη σύγχρονη γυναίκα.

ΤΑ ΣΥΓΚΡΗΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΟΪΣΣΑΝΙΤΗ

Ο μοϊσσανίτης είναι η μοναδική πέτρα που χρησιμοποιείται σε κοσμήματα, της οποίας ηmoisanitis_01.jpg ανακάλυψή σχετίζεται με το διάστημα. Ας δούμε όμως την γεμμολογική σύγκριση του μοϊσσανίτη με τους πολύτιμους λίθους, όπως διαπιστώθηκε από τα διεθνή γεμμολογικά ινστιτούτα, που εκφράζουν επιστημονικά την ομορφιά (δια μέσω της λάμψης, διάχυσης και στιλπνότητας) και κατά πόσον διατηρείται αυτή η όμορφιά με την πάροδο του χρόνου (δια μέσω της σκληρότητας).

Παρατηρούμε πως ο μοϊσσανίτης κατέχει την πρώτη θέση όσον αφορά τη λάμψη, διάχυση και στιλπνότητα, ενώ κατέχει πλέον τη δεύτερη θέση σκληρότητας. Αυτές οι ιδιότητες του μοϊσσανίτη εξασφαλίζουν μια διαχρονική λάμψη που δεν επηρεάζεται αρνητικά με το πέρασμα του χρόνου.

Μοργκανίτης (Ποικιλία βηρύλου)

Όνομα προερχόμενο από τον J.P.Morgan

Χρώμα: ροζ, ροδοκόκκινο, μωβ
Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής ανομοιόμορφος
Σχισμός: δυσδιάκριτος
Σκληρότης: 7,5 -8
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,71 - 2,90
Δείκτης διαθλάσεως: Ne -1,592, No -1,578 -1,600 • Διπλοθλαστικότης: 0, 008 - 0, 010
Διασπορά: 0,014
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος
Φωταύγεια: Μερικές φορές αδύναμη μωβ
Χημεία: Το χρώμα οφείλεται σε ιχνοστοιχεία Cs, Li, Mn.
Ειδικά χαρακτηριστικά: μερικές φορές παρουσιάζει κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: Με ακτινοβολία, θέρμανση
Ιστορία: Ο μοργκανίτης. μία σπάνια ποικιλία βηρύλου, είναι γνωστός από το 1911. Βήρυλο: με το ίδιο χρώμα από τη Ρωσία ονομάζετε Βορομπυεβίτης (Vorobyevitel, από τον Ρώσο 0ρυκτολόγο V.I. Vorobyev.
Αστρολογία: Ζυγός Ενεργειακό κέντρο: Καρδιά Θεραπευτικές ιδιότητες: Καθαρίζει και ενισχύει την καρδιά. Αποφορτίζεται σε τρεχούμενο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα mo φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες. προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις; Αναφέρεται από την περιοχή Pata στο San Diego Co. της Καλιφόρνια και βρίσκεται εδώ μαζί με τουρμαλίνη. Ο μοργκανίτης είναι σπάνιος στην περιοχή Ramona της ίδια; επαρχίας,ενώ είναι επίσης γνωστός από την περιοχή Notway της Πολιτείας Μέίν. Η Βραζιλία έχει δώσει αξιόλογους μοργκανίτες από διαφορετικές τοποθεσίες της ευρύτερης περιοχή: ivlinas Gerais (Alto do Gis και άλλες). Εξαιρετικής ποιότητας ροζ μοργκανίτης υπάρχει στην περιοχή Maharitra της Μαδαγασκάρης, από την επεξεργασία δε των κρυστάλλων αυτών έχουν προκύψει λίθοι πάνω από 500 καράτια. Μία μορφή Θεάς σκαλισμένη σε μοργκανίτη υπάρχει στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας .Το δημιούργημα αυτό έχει διαστάσεις Π Χ 6 εκ. Ο αρχικός κρύσταλλος προήρχετο από την περιοχή Anjanaboboina της Μαδαγασκάρης. Το Μουσείο της Αγίας Πετρούπολης στη Ρωσία έχει ένα επεξεργασμένο λίθο 598,7 καράτια και ένα ακατέργαστο κρύσταλλο 5 κιλά. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C., έχει στη συλλογή του επεξεργασμένους μοργκανίτες από 56 έως 287 καράτια.Το Μουσείο Royal στο Τορόντο του Οντάριο στον Καναδά, έχει στη συλλογή του ένα λίθο 118,6 καράτια.Οι λίθοι αυτοί προέρχονται είτε από την Μαδαγασκάρη ή την Βραζιλία. Άλλες σπουδαίες πηγές μοργκανίτη είναι η Μοζαμβίκη (περιοχή Alto Ligonha), Ζιμπάμπουε, Ναμίμπια, Κίνα, Ρωσία (Ουράλια όρη), Ιταλία (Έλβα) και Καζακστάν. Κόκκινη βήρυλος που ονομάζεται μπιξμπίτης (blxbite) προέρχεται από την περιοχή Violet Claims και όρη Wah Wah της Πολιτείας Γιούτα. Οι επεξεργασμένοι λίθοι δεν υπερβαίνουν τα 10 καράτια. Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική
Όμοια ορυκτά: τοπάζι, ζαφείρι. σπινέλιος. κουνζίτης.
Απομιμήσεις: συνθετικός σπινέλιος, κυβικό ζιρκόνια, YAG, γυαλί ,συνθετικός μοργκανίτης, συνθετική κόκκινη βήρυλος. ΙΙροσδιορισμός: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικοί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο μοργκανίτης είναι, Εύθραυστος και χρειάζεται προστασία. Πρέπει να αποφεύγεται επίσης η υπερβολική θέρμανση του.Το χρώμα ξεθωριάζει εάν ο κρύσταλλος εκτεθεί στο φως του ήλιου. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού, εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Νεφρίτης

Αστρολογία: Καρκίνος Ενεργειακό κέντρο: καρδιά Θεραπευτικές ιδιότητες:
Χρησιμοποιήθηκε για την θεραπεία των ασθενειών του ήπατος και του ουροποιητικού συστήματος.

Επίσης για την θεραπεία των ψυχολογικών ανωμαλιών.
Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Φιλοξενούντα πετρώματα:
Μεταμορφωμένα πετρώματα, προσχωματικά κοιτάσματα. Εμφανίσεις: Συνηθέστερος από τον ιαδείτη,
ο νεφρίτης υπάρχει μερικές φορές σε πελώριους μονόλιθους.
Στην Ρωσία έχουν βρεθεί τέτοιοι μονόλιθοι βάρους 4-5 τόννων {4,5-5,5 βραχείς τόννοι) (όρη Sayany).
Αναφέρεται ότι ένας μονόλιθος από την Μπούρμα ζύγιζε 30 τόννονς (33 βραχείς τόννοι).
Ιστορικά σπουδαία κοιτάσματα βρίσκονται στην αυτόνομη περιοχή Xinjiang της Κίνας,
στα όρη Kunlun και στην γειτονία της περιοχής Kashi.
Σπουδαίες εμφανίσεις υπάρχουν επίσης στη Νέα Ζηλανδία,
όπου οι ιθαγενείς Μαορί έκαναν εξόρυξη νεφρίτη πολύ πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων.
Το υλικό αυτό από τον ποταμό Arakuara και την λίμνη Wakapitu είναι ημιδιαφανές και θεωρείτο το καλύτερο στον κόσμο.
Νεφρίτης είναι γνωστός από την Αυστραλία, Νέα Καληδονία ως επίσης και από τις Ηνωμένες Πολιτείες
(Καλιφόρνια, Όρεγκον, Γιούτα, Γουαϊόμιγκ), Καναδά, Βραζιλία,Μεξικό και Ζιμπάμπουε.
Νεφρίτης με κινούμενη ανταύγεια έχει βρεθεί στην Ταϊβάν και στην Αλάσκα.
Ρωσικός νεφρίτης έχει βρεθεί στα όρη Sayany, στα Ουράλια όρη και στις περιοχές Yakutia xaiTuva.
Μικρότερα κοιτάσματα είναι γνωστά στο Καζακστάν, Πολωνία (περιοχή Jordanow) και Ιορδανία.
Αντικείμενα από νεφρίτη βρίσκονται σε πολλούς θησαυρούς του κόσμου.
Ο τάφος του Ταμερλάνου Timur που βρίσκεται στο Μαυσωλείο Gur-Emir στην Σαμαρκάνδη του Ουζμπεϋΐστάν,είναι από νεφρίτη.
Επεξεργασία: καμποσόν, επίπεδα πλακίδια, γλυπτική, διακοσμητικά αντικείμενα,
Ομοια ορυκτά: υδρογροσσουλάριος, αμαζονίτης, πρενίτης, σερπεντίνης, αγαλματόλιθος, ιαδεΐτης.
Απομιμήσεις: υδρογροσσουλάριος, βεζουβιανίτης (ζαντ της Καλιφόρνιας), μποουενίτης, ζαντ της Κορέας (σερπεντίνης).
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο νεφρίτης μπορεί να υποστεί ζημιά από φλόγα. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού,
εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Ολιβίνης (περίδοτο)

Το όνομα του ορυκτού προέρχεται από την Λατινική λέξη oliνα «εληά» - «λαδοπράσινο»

Χρώμα: κιτρινοπράσινο, λαδοπράσινο, πρασινόμαυρο» μαυροκαφέ
Διαφάνεια: διαφανής έως ημιδιαφανής
Λάμψη: λιπώδης έως υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδης
Σχισμός: ασαφής έως ατελής
Σκληρότης: 6,5-7
Γραμμή κόνεως: άσπρη, κιτρινωπή
Ειδικό βάρος: 3,27-4,20 (εξαρτάται από την περιεκτικότητα σε Μα και Ρθ)
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ-1,649-1,827, ΝΓΠ-1,664-1.689, Ν9-1,684-1,879
Διπλοθλαστικότης: 0,033-0,040
Διασπορά: 0,020
Πλεοχροϊσμός: αδύναμος, άχρωμος έως ανοικτό πράσινο ,πράσινος έως λαδοπράσινος
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: Ο ολίβίνης αποτελεί το όνομα ομάδας ορυκτών τα οποία σχηματίζουν παράμερη των ορυκτών φορστερίτη και Φαγιαλίτη
Ειδικά χαρακτηριστικά: Σπάνια εμφανίζει κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή.

Ιστορία: Γνωστός ήδη στους αρχαίους Έλληνες ο ολιβίνης είχε και έχει διάφορα ονόματα, όπως φαγιαλίτης, φορστερίτης, περίδοτο και χρυσόλιθος. Χρησιμοποιήθηκε αργότερα σε Εκκλησιαστικά κοσμήματα και αντικείμενα. Λίθος των εραστών κατά την Εποχή Μπαρόκ, πιστεύετο ότι προστάτευε τους ανθρώπου; από τους πόνους της καρδιάς και την κακοτυχία. Αστρολογία: Παρθένος, Ιχθείς (Βαβυλώνιοι), Λέων (Αιγύπτιοι, Βυζαντινοί).
Ενεργειακό κέντρο: Καρδιά Θεραπευτικές ιδιότητες: Βοηθάει στην πέψη και την λειτουργία της σπληνός. Χαμηλώνει τον πυρετό, θεραπεύει την δυσκοιλιότητα και απομακρύνει την μελαγχολία. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: υπερβασικά πετρώματα, πηγματίτες.
Εμφανίσεις: Ιστορικά τα σπουδαιότερα κοιτάσματα ολιβίνη ήταν τα κοιτάσματα που είχαν εντοπισθεί στην Αίγυπτο, όπου εγένετο εξόρυξη πριν από 3500 χρόνια. Κοιτάσματα ολιβίνη υπάρχουν επίσης στην Μπούρμα και στην Βραζιλία όπου εξορύσσεται ολιβίνης μαζί με άλλους πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους. Καλής ποιότητας ολιβίνης υπάρχει και στις Ηνωμένες Πολιτείες (Νέο Μεξικό, Χαβάη και ειδικά στην Αριζόνα, όπου έχουν βρεθεί κρυσταλλικά συσσωματώματα μέχρι 20 εκ.), αλλά και στο Μεξικό, ενώ ολιβίνης με ανοικτό πράσινο χρώμα προέρχεται από την Αυστραλία. Εξαιρετικοί κρύσταλλοι έχουν βρεθεί στη νήσο της Ανταρκτικής. Μικρότερης σημασίας εμφανίσεις υπάρχουν στη Νότια Αφρική, Τανζανία, Κένυα, Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκο (Ζαΐρ) και Σομαλία. Ο ολιβίνης βρίσκεται μαζί με διαμάντια στην κοιλάδα του ποταμού Κοlyma στη Σιβηρία, Ρωσία, όπου σχηματίζονται μαύροι κρύσταλλοι φαγιαλίτη μέχρι 20 εκ. Επίσης απαντάται στα Ουράλια όρη και σε όρη της Ρωσίας. Πρόσφατα εμφανίσεις ολιβίνη έχουν εντοπισθεί στη Μογγολία, Αφγανιστάν και επίσης στο Πακιστάν, όπου έχουν ανακαλυφθεί εξαιρετικοί κρύσταλλοι ολιβίνη κατάλληλοι για επεξεργασία για την κατασκευή κοσμημάτων. Iστορικά σπουδαίες εμφανίσεις ολιβίνη βρίσκονται επίσης στην Δημοκρατία της Τσεχίας. Ανοικτοπράσινοι ολιβίνες είναι γνωστοί από τη Νορβηγία, Γροιλανδία, Γερμανία και Ιταλία. Καθαροί κιτρινοπράσινοι επεξεργασμένοι λίθοι
Γυαλισμένη τομή μετεωρίτη παλλασίτη (ολιβίνης σχηματίζει κόκκους σε μητρικό σιδηρούχο υλικό), 70 χιλ, μπορεί να υπερβαίνουν τα 100 καράτια. Πολλοί μεγάλοι επεξεργασμένοι ολιβίνες έχουν την δική τους ιστορία και σπουδαιότητα και βρίσκονται σε συλλογές Μουσείων. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτων έχει έναν εξαιρετικό ολιβίνη 310 καράτια από την νήσο Zebirget και έναν άλλο ολιβίνη 192,6 καράτια που προέρχεται, επίσης από τη νήσο Zebirget.
Επεξεργααία: κοπή με έδρες, καμποσόν.
Όμοια ορυκτά: χρυσοβήρυλος, πρενίτης, μολδαβίτης.
Απομιμήσεις: συνθετικός σπινέλιος, συνθετικό κοροΰνδιο.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι,
Φροντίδα: Ο ολίβίνης είναι εύθραυστος και κάθε χειρισμός πρέπει να γίνεται με προσοχή. Πρέπει να προστατεύεται από τα οξέα. Διαλύματα κόλας μπορεί να δημιουργήσουν ζημιά στην επιφάνεια του ολιβίνη. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν επιτρέπεται ο καθαρισμός με υπέρηχο ή ατμό.

Οπάλιος

Το όνομα του προέρχεται από την Σανσκριτική λέξη upala-λίθος, κόσμημα.

Χρώμα: Καφέ, κιτρινοκαφέ, καφεμαύρο (κοινός οπάλιος), κόκκινο, καφεκόκκινο (οπάλιος με χρώμα κρέατος - κρεατοπάλιος), πράσινο, κιτρινοπράσινο (πρασοπάλιος), άχρωμο (υαλίτης), άσπρο (γαλακτώδης οπάλιος, κάτσαλογκ), πορτοκαλοκόκκινο, ιριδίζον πολύτιμος ή ημιπολύτιμος οπάλιος). Διάφορες υφές συμπεριλαμβανομένων της συμπαγούς υφής, σφαιροειδούς υφής και υφής σε δέσμες (ξυλοπάλιος). Το χρώμα αμβλύνεται με την απώλεια νερού (υδροφανής), ενώ μερικές φορές το χρώμα οφείλεται σε εγκλείσματα άλλων ορυκτών (βρυώδης οπάλιος)
Διαφάνεια: διαφανής έως αδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης, λιπώδης, μαργαριτώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: ουδείς
Σκληρότης: 5,5-6,5
Γραμμή κόνεως: άσπρη, κιτρινωπή, σε ανοικτό καφέ
Ειδικό βάρος: 1,98 - 2,25, αυξάνεται από τον υαλίτη προς τον ξυλοπάλιο και τον κοινό οπάλιο
Δείκτης διαθλάσεως: Ν-1,44-1,47
Διπλοθλαστικότης: ουδεμία
Διασπορά: ουδεμία ή πολύ μικρή
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: μερικές φορές πρασινωπή, κιτρινωπή ή ελλείπει
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε ιχνοστοιχεία Νί, Cr, Fe, Mn και εγκλείσματα άλλων ορυκτών
Ειδικά χαρακτηριστικά: οπαλισμός, ιριδισμός, κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: Γίνεται στεγανοποίηση με διάφορα έγχρωμα διαλύματα.
Ιοτορία: Ο οπάλιος ήταν γνωστός στους αρχαίους Ασσυρίους, Βαβυλώνιους και Ρωμαίους και χρησιμοποιήθηκε αρχικά για την κατασκευή εργαλείων και αργότερα για την κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων και κοσμημάτων. Ο ημιπολύτιμος οπάλιος που περιγράφηκε από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο προήρχετο από την περιοχή Dubnik της Σλοβακίας, όπου βρίσκεται το παλαιότερο γνωστό κοίτασμα ημιπολύτιμου οπαλίου στον κόσμο. Για πολλά χρόνια πιστεύετε ότι ο οπάλλιος προστάτευε από την κακοτυχία και τις φασαρίες.
Αστρολογία: Αιγόκερως
Ενεργειακό κέντρο: κορυφή
Θεραπευτικες ιδιότητες: Απομακρύνει την μελαγχολία, δυναμώνει την καρδιά, ενισχύει την όραση. Χρησιμοποιείτο για θεραπεία του στομάχου και του εντέρου. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: ηφαιστειακά πετρώματα, ζώνες αποσαθρώσεως, ιζηματογενή πετρώματα.
Εμφανίσεις: Οπάλιος υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Κοινός και ξυλοπάλιος (που έχει υφή ξύλου) υπάρχει στην Ινδία, Μογγολία, Ινδονησία, Ιράκ, Συρία και Αυστραλία. Οι ξυλοπάλιοι, οι οποίοι σχηματίζουν ολόκληρα απολιθωμένα δάση, είναι δημοφιλείς και ελκυστικοί. Απολιθωμένο ξύλο είναι γνωστό από την Νεβάδα, Γουάίόμιγκ, Κολοράντο, Όρεγκον, Ουάσιγκτον, Μεξικό (περιοχές Hidalgo και San Luis Potosi), Αργεντινή (Παταγονία), Βραζιλία, Εχουαντόρ (οπάλιος με ανοικτό πράσινο χρώμα) και Περού. Μεγάλα κοιτάσματα οπαλίου είναι γνωστά στη Ρωσία, Κυργιστάν, Ουκρανία, Γεωργία, Αρμενία. Έγχρωμοι οπάλιοι καλής ποιότητας έχουν βρεθεί στην Αίγυπτο και Ουγκάντα. Ξυλοπάλιοι και κοινοί οπάλιοι βρίσκονται σε πολυάριθμες περιοχές (περισσότερες από 100 τοποθεσίες) της Σλοβακίας, Δημοκρατία της Τσεχίας, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, Πολωνία, Ιρλανδία, Γαλλία και. Βουλγαρία (Απολιθωμένο δάσος στην Μαύρη Θάλασσα). Η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες (Νεβάδα, Όρεγκον), η Ρωσία (περιοχή της χερσονήσου Kamchatka) και η Δημοκρατία της Τσεχίας, παράγουν επίσης βρυώδη οπάλιο, ενώ η Σλοβακία παράγει οπάλιο με χρώμα κρέατος. Ο υαλίτης βρίσκεται συνήθως με ημιπολύτιμο οπάλιο, ενώ μερικές φορές σχηματίζει τυπικά βοτρυοειδή συσσωματώματα στο μητρικό πέτρωμα, όπως στην Δημοκρατία της Τσεχίας (περιοχή Valec), Ιαπωνία (περιοχή Takayama), Ηνωμένες Πολιτείες (Όρεγκον, Γουάίόμιγκ, Νεβάδα), Μεξικό (San Luis Potosi), Νέα Ζηλανδία και Νήσοι Φερρόε. Πρασοπάλιος είναι γνωστός από τις Ηνωμένες Πολιτείες (Νεβάδα), Βραζιλία (Bahia), Αυστραλία (Τασμανία), Νέα Καληδονία Τανζανία, Σερβία (Golesh) και Πολωνία. Ο πλέον αξιόλογος οπάλιος είναι ο πολύτιμος οπάλιος. Σήμερα το 80-90% της Παγκόσμιας παραγωγής οπαλίου προέρχεται από την Αυστραλία. Πολύτιμος οπάλιος βρίσκεται στις ζώνες αποσαθρώσεως πετρωμάτων στις Πολιτείες Κουήνσλαντ Νέα Νότια Ουαλία, Βικτώρια, Νότια και Νοτιοδυτική Αυστραλία. Ένα από τα πλουσιότερα κοιτάσματα στην περιοχή Yowah της Κουήνσλαντ παράγει άσπρους έως μπλε-άσπρους οπαλίους με μπλε, πράσινα και κόκκινα χρώματα. Μεγάλες συγκεντρώσεις οπαλίου είναι γνωστές στη Νότια Αυστραλία (περιοχή Coober Pedy) όπου οι οπάλιοι βρίσκονται σε καολινιτιωμένες άμμους, σχηματίζοντας μικρές φλέβες φωλιές και απολιθωμένη χλωρίδα και πανίδα και εκτείνονται σε μία περιοχή περίπου 180 τετραγωνικών χιλιομέτρων (70 τετραγωνικών μιλλίων). Πολύτιμοι οπάλιοι από την περιοχή της Andamooka βρίσκονται σε πυργωμένους ψαμμίτες και είναι συχνά μαύροι. Μαύροι οπάλιοι με πράσινα, μπλε, κίτρινα και κόκκινα χρώματα βρίσκονται στην περιοχή Lightning Ridge, Νέα Νότια Ουαλλία. Εξαιρετικοί οπάλιοι είναι επίσης γνωστοί από την Ινδονησία (Ιάβα) και Ινδία (Hyderabad). Οι σπουδαιότερες τοποθεσίες βρίσκονται στη Νεβάδα (Virgin Valley), όπου ο πολύτιμος οπάλιος με κόκκινο και πορτοκαλί χρώμα γεμίζει ρωγμές σε ξυλοπάλιο. Στο Άϊνταχο έχουν βρεθεί οπάλιοι με αστερισμό, ενώ κιτρινωποί, πρασινωποί και άχρωμοι οπάλιοι υπάρχουν στο Όρεγκον. Οπάλιοι με υφή ξύλου (Ξυλοπάλιοι) και με εναλλαγές χρωμάτων έχουν βρεθεί επίσης στο Εθνικό Πάρκο Γιέλοουστοουν (Γουάίόμιγκ). Μικρότερες εμφανίσεις είναι γνωστές στο Νέο Μεξικό, Ουάσιγκτον και Τεξας. Το Μεξικό είναι μία από τις σπουδαιότερες χώρες παραγωγής οπαλίου με χρώματα κόκκινο, μπλε, ανοικτό πράσινο. Πολύτιμοι οπάλιοι με μπλε, ανοικτό πράσινο, κόκκινο και πορτοκαλί χρώμα, βρέθηκαν πρόσφατα στην Βραζιλία (περιοχή Piaui), όπου σι οπάλιοι εντοπίζονται σε ψαμμίτες Δεβονείου ηλικίας. Πυροπάλιοι είναι επίσης γνωστοί από την Βραζιλία (περιοχή Ceara), με μικρότερες εμφανίσεις στην Ονδούρα και. την Γουατεμάλα. Οι Χώρες Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική και Ρωσία (περιοχές Cliukotka και Kamchatka) παράγουν πολύτιμο οπάλιο. Ένα μικρότερο κοίτασμα βρίσκεται στην Ουκρανία. Πυροπάλιος υπάρχει επίσης στο Καζακστάν (περιοχή Kara-Agach), Ο γνωστός σε όλο τον κόσμο πολύτιμος οπάλιος της Σλοβακίας (Dubnik) είναι άσπρος οπάλιος με όμορφες εναλλαγές χρωμάτων (μπλε, κόκκινο και πράσινο). Πολλοί οπάλιοι είναι φημισμένοι για το μοναδικό τους χρώμα, σχήμα η μέγεθος. Ο Αρλεκίνος (600 γραμμάρια) που προέρχεται από το Dubnik, βρίσκεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης. Άλλοι γνωστοί οπάλιοι είναι ο Devonshire, 5 χ 2,5 εκ. (100 καράτια), Olympic Australia (3,6 κιλά), το Φως του Κόσμου (512 γραμμάρια) και ο οπάλιος Roebling (608 γραμμάρια). Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. έχει στην συλλογή του ένα μαύρο οπάλιο από τη Νεβάδα (355 καράτια), ένα πορτοκαλί οπάλιο από το Μεξικό (143,2 καράτια) καθώς και άσπρους οπάλιους από την Αυστραλία (345, 155 και S3 καράτια).
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, διπλής δομής (doublets) η τριπλής δομής (triplets), γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: αχάτης, υάκινθος, όνυξ, χρυσοπράσινο, ελεφαντοστού, χαουλίτης.
Απομιμήσεις; συνθετικός οπάλιος, γυαλί.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα; Ο οπάλιος πρέπει να προστατεύεται από απότομα κτυπήματα και απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας ως και από απόξεση. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό. Δεν επιτρέπεται καθαρισμός με υπέρηχο ή ατμό.

Ορεία κρύσταλλος (ποικιλία χαλαζία)

Αγγλικό όνομα Rock Crystal προέρχεται από την Ελληνική λέξη κρύσταλλος πάγος.

Χρώμα: άχρωμο,μερικές φορές ελαφρώς γαλακτόχρωμο
Διαφάνεια: διαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: δυσδιάκριτος ή ατελής
Σκληρότης: 7, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,65
Δείκτης διαθλάσεως: Ne-1,553, Νο-1,554
Διπλοθλαστικότης: 0,009
Διασπορά: 0,013
Πλεοχροϊσμός: ουδείς Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: διαλυτό στο HF
Ειδικά χαρακτηριστικά: ιριδισμός, αβεντουρινισμός
Αναβάθμιση: Δεν είναι γνωστή
Ιστορία: Γνωστή ήδη από την Μεσολιθική εποχή (12η έως 8η χιλιετηρίδα π.Χ.), η ορεία κρύσταλλος επωλείτο από τους Ρωμαίους ως λιθοποιημένος πάγος. Ο Θεόφραστος την ονόμαζε κρύσταλλο και ο Πλίνιος την αναφέρει με το ίδιο όνομα, Το όνομα «quartz» (χαλαζίας) χρησιμοποιήθηκε από τον Agricola (1529). Οι ανατολικοί πολιτισμοί θεωρούσαν τον χαλαζία ως πέτρα της υπομονής και της τελειότατος και χρησιμοποιείτο για την επούλωση των τραυμάτων στην περιοχή του Θιβέτ. Σφαίρες από κρυσταλλικό χαλαζία χρησιμοποιούντο για μαγεία. Το να πίνεις από ποτήρια κρυσταλλικού χαλαζία πιστεύετε ότι εμπόδιζε τον πονόδοντο. Η ορεία κρύσταλλος αποτελούσε ένα από τα επτά πολυτιμότερα αγαθά σύμφωνα με τους Βουδιστές. Αστρολογία: Αιγόκερως Ενεργειακό κέντρο: κορυφή Θεραπευτικές ιδιότητες: Αναζωογονεί το σώμα, εξουδετερώνει την ακτινοβολία, σβήνει τη δίψα. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία των πόνων του στομάχου και της καρδιάς. Αποφορτίζεται με νερό, επαναφορτίζεται γρήγορα mo φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Εκρηξιγενή (πυριγενή) πετρώματα, πηγματίτες, φλέβες υδροθερμικές και Αλπικού τύπου, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Αν και είναι συνηθισμένο ορυκτό, η ορεία κρύσταλλος δεν είναι πάντοτε εξαιρετικής ποιότητας. Η Ινδία και η Σρι Λάνκα (περιοχή Tatnaputi) ήσαν ιστορικά σπουδαίες Χώρες παραγωγής.Οι κρύσταλλοι με ιριδισμό, όπως αυτοί που εξορύσσονται, από την Poona (Ινδία) και την Μπούρμα είναι πολύ σπάνιοι. Όμορφοι κρύσταλλοι προέρχονται από την Κένυα, Μαδαγασκάρη, Γαλλική Γουιάνα και την Βραζιλία (περιοχές Μίnas Gerais, Goias, Bahia). Πολλές περιοχές με ορεία κρύσταλλο υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες (πηγματίτες -Auburn, Μέϊν -Νέα Υερσέϋ-Βόρεια Καρολίνα - Crystal Peak, Αρκάνσας-Καλιφόρνια και αλλού). Σήμερα εξορύσσεται σε κοιτάσματα στη Ρωσία (περιοχή Yuzhnyi στα Πολικά Ουράλια) και επίσης στην Ουκρανία, Καζακστάν και Γεωργία. Οι τοποθεσίες στις Άλπεις είναι σπουδαίες. Ορεία κρύσταλλος βρίσκεται στην Ελβετία (Καντόνι Uri, όπου βρέθηκε κρύσταλλος 135 κιλά, περιοχές St. Gotthard, Grimsel και άλλες) Αυστρία (περιοχή Grossglockner όπου το 1965 βρέθηκε κρύσταλλος ενός τόνου) και Ιταλία. Ορεία κρύσταλλος προέρχεται επίσης από την Γερμανία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Πολωνία και Γαλλία (περιοχή Dauphine). Σπάνιοι διπυραμιδικοί κρύσταλλοι από την περιοχή Maramures της Ρουμανίας ονομάζονται “Διαμάντια Μαρμαράς = Mannarosh Diamonds”. Συνήθως οι μικροί σε μέγεθος κρύσταλλοι χρησιμοποιούνται ως έχουν στο φυσικό τους σχήμα για την κατασκευή κοσμημάτων. Όμοιο υλικό είναι γνωστό από την Ουκρανία, Σλοβακία και. τις Ηνωμένες Πολιτείες. Λίθοι οι οποίοι ονομάζονται “διαμάντια Χέρκιμερ” (Herkimer Diamonds) βρίσκονται στην περιοχή Hcrkimer της Νέας Υόρκης. Πολλοί μοναδικοί επεξεργασμένοι λίθοι, βρίσκονται σε Μουσεία όλου του Κόσμου. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. έχει έναν επεξεργασμένο λίθο 7000 καράτια και μία σφαίρα από ορεία κρύσταλλο διαμέτρου 33 εκ. που ζυγίζει 48,5 κιλά. (Ο αρχικός κρύσταλλος προήρχετο από την Μπούρμα και η επεξεργασία έγινε στην Κίνα). Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: διαμάντι, τοπάζι, δανμπουρίτης, ζιρκόνιο, αχροϊτης.
Απομιμήσεις: γυαλί, συνθετικός χαλαζίας.
Χημεία: σκληροτης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Σε υψηλές θερμοκρασίες θραύεται με σχηματισμό ρωγμών. Συνιστάται καθαρισμός με υπέρηχο.

Οψιδιανός (ηφαιστειακό γυαλί)

Χρώμα: μαύρο, γκρι, μαυρο-καφέ, μπλε, πρασινωπό, μερικές φορές με αργυρές ή χρυσές ανακλάσεις, άσπροι κρύσταλλοι χριστοβαλίτη (Οψιδιανός νιφάς) ή με ιριδίζοντα χρώματα.

Διαφάνεια: ημιδιαφανής, αδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: ουδείς
Σκληρότης: 5 - 6, πολύ εύθραυστος
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,3 - 3,0
Δείκτης διαθλάσεως: Ν-1,48-1,51
Διπλοθλαστικότης: ουδεμία
Διασπορά: 0,010
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: Ίχνη άλλων στοιχείων, εγκλείσματα άλλων ορυκτών, εγκλείσματα ρευστών
Ειδικά χαρακτηριστικά: ιριδισμός, κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή.

Το όνομα του προέρχεται από τον Obsius, Ρωμαίο ο οποίος έφερε για πρώτη φορά οψιδιανό από την Αιθιοπία.
Ιστορία: Ο οψιδιανός χρησιμοποιήθηκε κατά την Παλαιολιθική και Νεολιθική εποχή για την κατασκευή κοπτερών εργαλείων,
μαχαιριών και αιχμηρών απολήξεων βελών ,αργότερα δε χρησιμοποιήθηκε ως διακοσμητικός λίθος.
Τα παλαιότερα ευρήματα χρονολογούνται πριν από 9000 χρόνια (Μεσοποταμία).
Αστρολογία: Σκορπιός Ενεργειακό κέντρο: Βάση Θεραπευτικές ιδιότητες: Ενισχύει την σκέψη.
Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Φιλοξενούντα πετρώματα: Ηφαιστειακά πετρώματα
Εμφανίσεις: Αποτελεί συνηθισμένο ορυκτό σε ηφαιστειακές περιοχές, αλλά οψιδιανός εξαιρετικής ποιότητας εξορύσσεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι καλύτερες γνωστές τοποθεσίες βρίσκονται στη Γιούτα (οψιδιανός με χιονώδη στήξη ή οψιδιανός νιφάς), Αριζόνα, Νέο Μεξικό (Δάκρυα των Απατσι) Όρεγκον (οψιδιανός με ιριδισμό από την περιοχή Glass Butte), Καλιφόρνια, Γουαϊόμιγκ και Χαβάη (ταχυλίτης-γυαλί βασάλτη).
Στο Μεξικό διάφορες ποικιλίες οψιδιανού εξορύσσονται στις περιοχές Sierra de los Navayas (Hidalgo), Jalisco και Queretaiu .Άλλα κοιτάσματα οψιδιανών βρίσκονται στην Γουατεμάλα,
Νικαράγουα και Εκουαντόρ. Στην Αφρική οψιδιανός υπάρχει κυρίως στην Αιθιοπία.
Στην Ασία οψιδιανός έχει βρεθεί στην Ιαπωνία, Αρμενία και Ρωσία (Kamchatka, Transbaikalia), ενώ στην Ευρώπη οψιδιανός έχει βρεθεί στη Σλοβακία (Zemplin), Ουγγαρία (περιοχή Palhazy), Ιταλία (νήσοι Lipari) και Ισλανδία. Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική, επίπεδη κοπή.
Όμοια ορυκτά: τεκτίτες
Απομιμήσεις: γυαλί
Χημεία: φυσικά και μικροσκοπικά χαρακτηριστικά
Φροντίδα: Ο οψιδιανός χρειάζεται προστασία από την ζέστη και τα απότομα κτυπήματα.
Καθαρίζεται με σαπούνι και νερό. Δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με ατμό.

Ροδοχρωσίτης

Χρώμα: ροζ, κόκκινο, καφεκόκκινο, γκρι, συχνά με ζωνώδη διάταξη των χρωμάτων.

Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης, μαργαριτώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: τέλειος
Σκληρότης: 3,5-4, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,4 - 4.
Δείκτης διαθλάσεως: Me-1,578 - 1,695, No-1,786 - 1,840
Διπλοθλαστικότης: 0,201 - 0,220.
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: μερικές φορές αδύναμος στους έντονα έγχρωμους λίθους.
Φωταύγεια: μερικές φορές σε ανοικτό ροζ έως σκούρο κόκκινο χρώμα Χημεία: ίχνη Ca, Fe.
Ειδικά χαρακτηριστικά: ουδέν.
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή.

Το Αγγλικό όνομα του ορυκτοί rhodochrosite προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις ρόδον+χρώμα.
Ιστορία: Η Αργεντινή έχει την μεγαλύτερη παράδοση στην χρήση ροδοχρωσίτη για την κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων.Το ορυκτό αυτό ονομάζεται το “τριαντάφυλλο των Ινκας” και εξορύσσεται στην Αργεντινή από τους Ινδιάνους από τον 13ο αιώνα. Αστρολογία: Κριός
Ενεργειακά κέντρο: καρδιά Θεραπευτικές ιδιότητες: Βελτιώνει τον τρόπο σκέψεως. Αποφορτίζεται σε απεσταγμένο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: υδροθερμικά κοιτάσματα, μεταμορφωμένα και ιζηματογενή πετρώματα.
Εμφανίσεις: Ημιπολύτιμος ροδοχρωσίτης προέρχεται κυρίως από την Αμερική.
Τα καλύτερα κοιτάσματα βρίσκονται στο Κολοράντο (Sweet Home Mine-υλικό κατάλληλο για την κοπή λίθων με έδρες βάρους πάνω από 60 καράτια) και Μοντάνα. Η Αργεντινή αποτελεί σήμερα την κυριώτερη χώρα παραγωγής ροδοχρωσίτη με τα κοιτάσματα που βρίσκονται στις επαρχίες San Luis και Catamarca (Las Capillitas).
Όμορφοι κρύσταλλοι ροδοχρωσίτη κόκκινοι σαν ρουμπίνια έχουν βρεθεί στο Μεξικό και στο Περού.
Εξαιρετικοί κρύσταλλοι με βαθύ κόκκινο χρώμα σε μέγεθος μέχρι 7 εκ. είναι γνωστοί από τη Νότια Αφρική (περιοχές Ν’ Chwaning Mine, Kuruman) και έχουν δώσει επεξεργασμένους λίθους μέχρι 5 καράτια.
Πολύ καλός επίσης ροδοχρωσίτης είναι γνωστός από την Ρωσία (Τρανσβαίκάλη, Ουράλια όρη) και την Ρουμανία, όπου σχηματίζει συνήθως θαυμάσια βοτρυοειδή συσσωματώματα (περιοχές Cavnic, Baia Sprie)και μερικές φορές κρυστάλλους (περιοχή Sacarimb). Λιγώτερο σημαντικά κοιτάσματα βρίσκονται στην Ινδία, Αφγανιστάν, Αυστραλία. Ροδοχρωσίτης έχει βρεθεί επίσης στην Γερμανία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Σλοβακία, Γαλλία, Ισπανία, Σερβία και Βουλγαρία. Διακοσμητικά αντικείμενα από ροδοχρωσίτη υπάρχουν σε αρκετά Μουσεία του κόσμου. Παρά το γεγονός ότι οι επεξεργασμένοι λίθοι πάνω από 20 καράτια είναι σπάνιοι, το Ινστιτούτο Σμιθσσνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. έχει έναν επεξεργασμένο κόκκινο ροδοχρωσίτη 59,65 καράτια.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, επίπεδη κοπή, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: δολομίτης, ροζ χαλαζίας, ροδονίτης Απομιμήσεις: δεν είναι γνωστές.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι. Αντιδρά με το HCl.
Φροντίδα: Πρέπει να προστατεύεται από τα απότομα κτυπήματα,απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας, ζέστη ή φλόγα, απόξεση και το Η-Cl. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με χρήση υπέρηχου ή ατμού.

Ροζ χαλαζίας

Ποικιλία Χαλαζία

Χρώμα: ανοικτό ροζ, ροζ, ροδοκόκκινο
Διαφάνεια: διαφανής έως ημιδιαφανής, γαλακτώδης
Λάμψη: υαλώδης, λιπώδης
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: ισχνός ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 7, εύθραυστος
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2.65Δείκτης διαθλάσεως < Ne-1,553, Νο-1,544
Διπλοθλαστικότης: 0,009
Διασπορά: 0,013
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος στις ρόζ ποικιλίες
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημεία: το χρώμα οφείλεται στο Ti
Ειδικά χαρακτηριστικά: μερικές φορές παρουσιάζει αστερισμό ή κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή.
Ιστορία: 0 ροζ χαλαζίας είχε χρησιμοποιηθεί ως ημιπολύτιμος λίθος από την αρχή της Ιστορίας.
Αστρολογία: Ταύρος Ενεργειακό κέντρο: καρδιά
Θεραπευτικές ιδιότητες: Απομακρύνει την κατάθλιψη. Ενισχύει την καρδιά. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες
Εμφανίσεις: Ο καλύτερος από ποιοτικής απόψεως ροζ χαλαζίας εξορύσσεται στη Μαδαγασκάρη όπου μεγάλοι μονόλιθοι είναι γνωστοί από τις περιοχές Vahinancaratra και Ambositra. Στα προσχωματικά κοιτάσματα πολυτίμων και ημιπολύτιμων λίθων της Σρι Λάνκα υπάρχει ροζ χαλαζίας με λάμψη αιλουρόφθαλμου. Άλλες περιοχές με ροζ χαλαζία βρίσκονται στην Κένυα, Μοζαμβίκη και Ναμίμπια (περιοχή Roessing). Πολλά κοιτάσματα ροζ χαλαζία βρίσκονται στη Βραζιλία (περιοχές Jequitinhonha, Aracuai, Govemador Valadares και San Miguel), ενώ οι πρώτοι κρύσταλλα ροζ χαλαζία στον κόσμο βρέθηκαν στην περιοχή Sapucaia του Minas Gerais το έτος 1959. Η Βραζιλία έχει δώσει επίσης μερικούς λίθους με κινούμενη ανταύγεια και αστερισμό, Στις Ηνωμένες Πολιτείες ροζ χαλαζίας υπάρχει στις Πολιτείες Μέιν, Καλιφόρνια, Νότια Ντακάτα και Κολοράντο. Ροζ χαλαζίας που παρουσιάζει αστερισμό είναι γνωστός από την Νέα Υόρκη και την Γεωργία. Άλλες περιοχές με ροζ χαλαζία βρίσκονται στη Ρωσία (Ουράλια όρη, Καρέλια), Καζακστάν, Ινδία και Ιαπωνία. Η Δημοκρατία της Τσεχίας (περιοχές Dolni Bory και Pisek), η Γερμανία, Ελβετία. Φιλανδία αλλά και άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες έχουν δώσει ροζ χαλαζία. Επεξεργασμένοι λίθοι πάνω από 20 καράτια είναι σπάνιοι. Το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Νέα Υόρκη έχει μία σφαίρα από ροζ χαλαζία με κινούμενη ανταύγεια και που έχει βάρος 625 καράτια.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική
Όμοια ορυκτά: Μοργκανίτης
Απομιμήσεις: γυαλί
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο ροζ χαλαζίας δεν πρέπει να εκτίθεται στη ζέστη ή άμεσα στο φως του ήλιου. Καθαρίζεται με σαπούνι, νερό ή υπέρηχο. Δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με ατμό.

Σιδηροπυρίτης

Το όνομα του ορυκτού προέρχεται από την Λατινική λέξη pyrites-”πυρόλιθος ή πυριτόλιθος” και την Ελληνική λέξη πυρ-”φωτιά”, καθόσον χρησιμοποιείτο ως έναυσμα.

Χρώμα: χρυσοκίτρινο, συχνά με χρώματα ιριδισμού
Διαφάνεια: αδιαφανής
Λάμψη: μεταλλική
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: ισχνός
Σκληρότης: 6 - 6,5, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: μαύρη
Ειδικό βάρος: 5,0-5,03
Δείκτης διαθλάσεως: ουδείς
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: ουδεμία
Ειδικά χαρακτηριστικά: ουδέν
Αναβάθμιση: δεν είναι γνωστή
Ιστορία: Ο σιδηροπυρίτης ουδέποτε θεωρήθηκε σπουδαίος ημιπολύτιμος λίθος. Κοσμήματα με σιδηροπυρίτη τα οποία πωλούνται σήμερα ως μαρκασίτης, ήσαν δημοφιλή στην αρχαία Αίγυπτο, ενώ στο μέσον του 18ου αιώνα ο σιδηροπυρίτης: ήταν πάλι δημοφιλής στην Γαλλία και αργότερα κατά την Βικτωριανή εποχή στην Αγγλία.
Ενεργειακό κέντρο: λαιμό.
Θεραπευτικές ιδιότητες: Δημιουργεί ενέργεια. Επαναφορτίζεται στο φως του ήλιου και μετά επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: εκρηξιγενή (πυριγενή) πετρώματα, μεταμορφωμένα, ιζηματογενή πετρώματα, υδροθερμικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Καλής ποιότητας σιδηροπυρίτης εξορύσσεται στην Ινδία και στην Ιαπωνία. Εξαιρετικά δείγματα σιδηροπυρίτη προέρχονται επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες (Τεννεσσή, Κολοράντο, Γιούτα. Πενσυλβάνια, Μιζούρι, Μοντάνα), μερικές φορές σε κρυστάλλους μέχρι 12 εκ. Σιδηροπυρίτης υπάρχει επίσης στην Βολιβία, Περού, Μεξικό, Καναδά και Αυστραλία. Μεγάλοι κρύσταλλοι έχουν βρεθεί οτην Ουγκάντα (κρύσταλλοι μέχρι 10 εκ, Ρωσία, Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν. Στην Ευρώπη σιδηροπυρίτης υπάρχει στην Σουηδία, Νορβηγία Ελλάδα (Ξάνθη), Ισπανία, Γερμανία και, Ιταλία (Νήσος Έλβα, κρύσταλλοι μέχρι 20 εκ.).
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, πλάκες. Επίσης χρησιμοποιείται στην φυσική του μορφή.
Όμοια ορυκτά: μαρκασίτης.
Χημεία: ειδικό βάρος.
Φροντίδα: Ο σιδηροπυρίτης χρειάζεται, προστασία από την θερμοκρασία και τα οξέα. Καθαρίζεται με ζεστό απεσταγμένο νερό και αραιό διάλυμμα αμμωνίας. Δεν πρέπει να γίνεται, καθαρισμός με ατμό.

Σπινέλιος

Από τη Λατινική λέξη spinella, αμυδρός of spina «αγκάθι», λόγω του σα οι κρύσταλλοι του ομοιάζουν με αγκάθι

Ιστορία: Όλοι οι λίθοι που είχαν κόκκινο χρώμα ονομάζοντο αρχικά carbunculi, συμπεριλαμβανομένου και του σπινέλιου που έλαβε το όνομα του αργότερα. Δημοφιλής λίθος, υπάρχει σε πολλά παλαιά κοσμήματα. Ο σπινέλιος που βρίσκεται στο Βρετανικό στέμμα εκλαμβάνετε ως ρουμπίνι.
Ενεργειακό κέντρο: βάση
Θεραπευτικές ιδιότητες: Βοηθάει την κυκλοφορία του αίματος. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία της αναιμίας και της διανοητικής κατάθλιψης. Η αποφόρτιση του λίθου γίνεται για αρκετό χρόνο σε τρεχούμενο νερό, ενώ επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Μεταμορφωμένα πετρώματα επαφής, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Οι σπουδαιότερες εμφανίσεις σπινελίου, μερικές φορές με κινούμενη ανταύγεια και με ομοιότητα προς το ρουμπίνι, βρίσκονται στα προσχωματικά κοιτάσματα πολυτίμων και ημιπολύτιμων λίθων της Μπούρμα και της Σρι Λάνκα. Πολύτιμος σπινέλιος έχει βρεθεί επίσης στην Ταϊλάνδη (στην περιοχή Βο ΡΙοί), Καμπότζη και το Λάος. Στην Αφρική σπινέλιοι έχουν βρεθεί κυρίως στην Μαδαγασκάρη και τη Κένυα (περιοχή Ngorigaishi). Μία περιοχή γνωστή από την αρχαιότητα βρίσκεται στο Αφγανιστάν. Πολύτιμοι σπινέλιοι υπάρχουν σε πολλές τοποθεσίες στην περιοχή Minas Gerais και Bahia της Βραζιλίας. Σπινέλιοι έχουν βρεθεί σε διάφορες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών, Καλιφόρνια, Μοντάνα, Νέα Υόρκη (κρύσταλλοι μέχρι 14 κιλά από την περιοχή Amity), Νέα Υερσεϋ, Βιρτζίνια και την Βόρεια Καρολίνα. Κρύσταλλοι σπινελίων μέχρι 5 εκ. βρέθηκαν σε μάρμαρα στην περιοχή Glancoe, της Πολιτείας North West Territories (Βορειοδυτικό Διαμέρισμα) του Καναδά. Σπινέλιος επίσης αναφέρεται από την Γροιλανδία και από την Ρωσία (περιοχή Aldan) .Φημισμένοι είναι οι ροζ επεξεργασμένοι λίθοι από το Τατζικιστάν (Όρη Παμίρ), αν και σπάνια φθάνουν τα 100 καράτια. Ένας κρύσταλλος σπινελίου βάρους 5,1 κιλών αναφέρθηκε το 1986 από την Ρωσία. Αρκετά σπάνιοι σπινέλιοι είναι γνωστοί από τη Νορβηγία (κρύσταλλοι μέχρι 3 εκ από την περιοχή Akeru), την Δημοκρατία της Τσεχίας (ιστορικές εμφανίσεις μαζί με ζαφείρια στην περιοχή Jizerska louka) Φιλανδία, Ιταλία και Γερμανία. Οι εμφανίσεις στην Ινδία και Αυστραλία είναι μικρότερης σημασίας. Πολλοί σπινέλιοι κοσμούν στέμματα.Ένας από τους πλέον φημισμένους είναι ο σπινέλιος με το βαθύ κόκκινο χρώμα (398,7 καράτια) που βρίσκεται στο στέμμα του Τσάρου και φυλάσσεται στο Ινστιτούτο Διαμαντιών στη Μόσχα. Δύο μεγάλοι σπινέλιοι βρίσκονται στο Βρετανικό στέμμα. Το «ρουμπίνι» Μαύρος Πρίγκηπας που ζυγίζει περίπου 170 καράτια και το «ρουμπίνι» Timur που ζυγίζει περίπου 361 καράτια. Μεγάλοι σπινέλιοι βρίσκονται επίσης στο στέμμα του St. Wcnceslas στη Πράγα (45 συνολικά), ενώ το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο, διαθέτει στη συλλογή του δύο μεγάλους λίθους (355 και 520 καράτια αντίστοιχα).
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν.
Όμοια ορυκτά: ρουμπίνι, ζαφείρι, ζιρκόνιο, αμέθυστος, γρανάτης.
Απομιμήσεις: γρανάτης, συνθετικός σπινέλιος.
Χρώμα: άχρωμο, κίτρινο, πράσινο, μπλε, κόκκινο, μώβ, ροζ. Επίσης καφέ και μαύρο (κεϋλανίτης ή πλεόναστο)
Διαφάνεια: διαφανής έως ημιδιαφανής, αδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: δεν υπάρχει
Σκληρότης: 8, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως; άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,58 - 4,06
Δείκτης διαθλάσεως: Ν-1,710-1,735
Διπλοθλαστικότης: ουδεμία
Διασπορά: , 0,020
Πλεοχροϊσμός; δεν υπάρχει
Φωταύγεια: μερικές φορές κιτρινοπράσινη, κόκκινη, πορτοκαλί, συνήθως ανύπαρκτη
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε ιχνοστοιχεία Fe3+ και Cu (πράσινο), Fe2+ (μπλε), Fe2+ και Cr (κόκκινο)
Ειδικά χαρακτηριστικά: αστερισμός, ρε μερικές περιπτώσεις κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: μερικές φορές με θέρμανση.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικοί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο σπινέλιος μπορεί να χάσει το χρώμα του εάν θερμανθεί. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Τανζανίτης

Το όνομα του ορυκτού προέρχεται από την Τανζανία.

Χρώμα: μπλε, πρασινομπλέ, μπλε-μωβ, καφέ, σπάνια κίτρινο, άχρωμο
Διαφάνεια: διαφανής
Λάμψη: υαλώδης, μαργαριτώδης στα επίπεδα (επιφάνειες) σχισμού, μεταξώδης
Θραυσμος: κονχοειδης, ανομοιόμορφος
Σχισμός: τέλειος
Σκληρότης: 6 - 6,5, εύθραυστος
Γραμμή κονεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,35
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ-1,692, Nm-1,693 Ng-1,700
Διπλοθλαστικότης: 0,009
Διασπορά: 0,019
Πλεοχροισμός: ισχυρός - μπλε, μωβ, πράσινος-τριχροικός, ορατός με γυμνό μάτι
Φωταύγεια: ουδεμία
Χημείο: το χρώμα οφείλεται σε ιχνοστοιχεία V3, Cr3, Γίνεται δε εντονότερο στους 700=C.
Ειδικά χαρακτηριστικά: παρουσιάζει το φαινόμενο αλεξανδρίτη, μερικές φορές παρουσιάζει κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: Με θέρμανση
Ιστορία: Λίθος γνωστός στην Τανζανία πριν από πολλά χρόνια και σήμερα είναι ένας από τους δημοφιλέστερους πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους, Η πρώτη περιγραφή του τανζανίτη εδόθη το 1967 από τον Ινδιάνο Manuel de Souza, o οποίος εντόπιζε ορυκτά με πρακτικούς τρόπους. Αρχικά θεωρήθηκε ότι είχε εντοπίσει κοίτασμα με ζαφείρια. Αργότερα το ορυκτό περιγράφηκε από την Γερμανική Πολυτιμολιθολογική Εταιρεία σαν ποικιλία ζωϊσίτη. Ο τανζανίτης έγινε ευρύτερα γνωστός από ένα περιδέραιο με πέντε επεξεργασμένους τανζανίτες εξαιρετικής ποιότητας το οποίο είχε η Ελίζαμπεθ Τε’ϊλορ. Αστρολογία: Τοξότης Ενεργειακό κέντρο: Λαιμός Θεραπευτικές ιδιότητες: Ενισχύει την καρδιά. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία των πνευματικών διαλείψεων. Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: Μεταμορφωμένα πετρώματα, πηγματίτες.
Εμφανίσεις: Ο τανζανίτης προέρχεται από την τοποθεσία Gerevi Hills στην περιοχή Morelani πλησίον των πόλεων Arusha και Moshi της Τανζανίας. Ο τανζανίτης χρησιμοποιείται στην κατασκευή κοσμημάτων, συχνά μαζί με διαμάντια. Το χρώμα του μπορεί να γίνει εντονότερο εάν θερμανθεί στους 400-500?C
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν.
Όμοια ορυκτά: ζαφείρι, σπινέλιος, κορδιερίτης, δουμορτιερίτης.
Απομιμήσεις: διπλής δομής (doublets), γυαλί συνθετικό κοροΰνδιο.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαι μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο τανζανίτης λόγω του τέλειου σχισμού που έχει, πρέπει να προστατεύεται από απότομα κτυπήματα και απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με υπέρηχο και ατμό.

Τοπάζι

Όνομα προερχόμενο από το νησί Topazos βρισκόμενο στην Ερυθρά Θάλασσα.

Χρώμα: άχρωμο, κίτρινο, χρυσοκίτρινο, ροζ, μπλε, κοκκινοπορτοκαλι, μωβ, ανοικτό πράσινο, καφέ, πολύχρωμο
Διαφάνεια: διαφανές, ημιδιαφανές
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: τέλειος
Σκληρότης: 8
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,5 - 3,6
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ-1,606-1,629, Nm-1,609-1,631 Ng-1,616-1,638
Διττλοθλαστικότης: 0,009-0,011
Διασπορά: 0,014
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος διαφορετικές χροιές που εξαρτώνται από το χρώμα του λίθου
Φωταύγεια: χρυσή, κίτρινη, κρεμ, πράσινη «Χημεία: Το χρώμα οφείλεται σε ιχνοστοιχεία Fe, Cr, Ti, V
Ειδικά χαρακτηριστικά: σπάνια κινούμενη ανταύγεια
Αναβάθμιση: Με ακτινοβολία, θέρμανση.
Ιστορία: Το τοπάζι που σήμερα αποτελεί ένα περιζήτητο λίθο και ονομάζεται, με πολλά διαφορετικά τοπικά ονόματα ανάλογα με την πηγή προέλευση;, έχει δανείσει στο παρελθόν το όνομα του σε άλλους κίτρινους και πράσινους λίθους. Λέγεται ότι ηρεμεί την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Προσθέτει στους άνδρες σοφία, γενναιότητα και πνευματική καλλιέργεια και στις γυναίκες ομορφιά και γονιμότητα. Αστρολογία: Ζυγός, Σκορπιός (Βαβυλώνιοι) Ενεργειακό κέντρο: αφαλός (ποικιλίες με κίτρινο χρώμα).
Θεραπευτικές ιδιότητες: Μειώνει την πίεση του αίματος. Χρησιμοποιείται για την θεραπεία της αϋπνίας, καταπολέμηση της ανορεξίας, των αρθριτικών και ασθενειών του ήπατος. Αποφορτίζεται σε τρεχούμενο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες, προσχωματικά κοιτάσματα, εκρηξιγενή (πυριγενή) πετρώματα, μεταμορφωμένα πετρώματα. Εμφανίσεις: Η σπουδαιότερη Χώρα που παράγει τοπάζι είναι η Βραζιλία. Ποικιλίες άχρωμες, κίτρινες, ανοικτού καφέ και κόκκινες (Ρουμπίνι Βραζιλίας) είναι γνωστές από τις περιοχές Mina Saramenha, Don Bosco. virgem da Lapa και άλλες περιοχές της Πολιτείας Minas Gerais. H περιοχή Marambaya παράγει μπλε και άχρωμα τοπάζια, ενώ τοπάζια με χρώμα χρυσαφί είναι γνωστά από την περιοχή Teofilo Otoni όπου τα ιζήματα του ποταμού Arassuai αποτελούν πλουτοπαραγωγική πηγή για τοπάζια. Πολλά μοναδικά φημισμένα ιστορικά τοπάζια προέρχονται από την Βραζιλία, όπως το άχρωμο Braganza (1680 καράτια) που βρέθηκε το 1740 και το οποίο βρίσκεται σε στέμμα της Πορτογαλίας. Είχε δε εκλειφθεί αρχικά σαν διαμάντι. Μεγάλοι ακατέργαστοι κρύσταλλοι ως και επεξεργασμένα τοπάζια βρίσκονται σε πολλές συλλογές Μουσείων ανά τον κόσμο. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Σικάγο έχει ένα τοπάζι που ζυγίζει 5890 καράτια. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο έχει δύο επεξεργασμένα τοπάζια που ζυγίζουν 614 και 1300 καράτια, ως επίσης και ένα κρύσταλλο τοπάζι με ανοικτό μπλε χρώμα από την περιοχή Mararabaya διαστάσεων 18X13X5 εκ., βάρους 3,6 κιλών και έναν άλλο κρύσταλλο βάρους 13 κιλών. Το μοναδικό κίτρινο τοπάζι Santa Rosa διαστάσεων 43 Χ 41 Χ 40 εκ., βάρους 117 κιλών, ένας άλλος κρύσταλλος διαστάσεων 80 Χ 60 Χ 60 εκ., βάρους 300 κιλών και ένα έγχρωμο επεξεργασμένο τοπάζι που ονομάζεται Πριγκίπισσα της Βραζιλίας που ζυγίζει 22000 καράτια βρίσκονται στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Νέα Υόρκη. Το μεγαλύτερο επεξεργασμένο τοπάζι ονομάζεται Τοπάζι Σαμπάνια, ζυγίζει 36853 καράτια και προέρχεται από την Βραζιλία. Από την ίδια Χώρα προέρχεται και ένας τεράστιος κρύσταλλος διαστάσεων 2 Χ 1,8 μέτρα βάρους 5 τόνων που βρέθηκε το 1986. Πολλές τοποθεσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δώσει εξαιρετικά τοπάζια, όπως η περιοχή Pikes Peak στο Κολοράντο. San Diego Co. στην Καλιφόρνια (Little Three Mine), η περιοχή Streeter του Τέξας και Stoneham της Πολιτείας Μέϊν. Κίτρινα και καφέ τοπάζια είναι γνωστά από την περιοχή Thomas Range της Πολιτείας Γιούτα (κρύσταλλοι μέχρι 5 εκ.). Μπλε τοπάζια έχουν βρεθεί στο New Hampshire και την Βιρτζίνια (περιοχή Herbb με κρυστάλλους μέχρι 28 εκ.). Τοπάζια με ανοικτό κόκκινο χρώμα βρίσκονται στο Μεξικό (San Luis Potosi, Durango). Η Ρωσία είναι μία άλλη χώρα που παράγει τοπάζια και οι περισσότερες περιοχές βρίσκονται στα Ουράλια όρη και στην περιοχή της Τρανσβάίκάλης. Τα ιζήματα του ποταμού Sanarka φημίζονται για τα ρόζ τοπάζια, ενώ μερικοί κρύσταλλοι από τις περιοχές Murzinka, Alabashka και Yushkovaya - όλες βρισκόμενες στα Ουράλια όρη -φθάνουν τα 100 κιλά. Η περιοχή Sherlovaya Gora στην Τρανσβαϊκάλη έχει δώσει μερικά μπλε τοπάζια. Τα άχρωμα, μπλε, ροζ, καφέ και δίχρωμα τοπάζια από τους πηγματίτες της τοποθεσίας Voiodarsk Volynskii στην περιοχή Zhitomir της Ουκρανίας, ξεπερνούν πολλές φορές τα 100 κιλά. Πολλοί μεγάλοι κρύσταλλοι και επεξεργασμένα τοπάζια από την Ρωσία και την Ουκρανία βρίσκονται στο Ορυκτολογικό Μουσείο Fersman στη Μόσχα, όπως το τοπάζι Golden Forest (5,38 κιλά), το τοπάζι Fairy Tale (2,81 κιλά), το ανοικτό μπλε τοπάζι Fersman (2,11 κιλά), ένα κίτρινο τοπάζι βάρους 13,1 κιλών που βρέθηκε το 184θ,ένα μπλε-πράσινο τοπάζι 32 κιλά που βρέθηκε το 1911 και ένα ανοικτό μπλε τοπάζι από το Voiodarsk Volynskii, 82 Χ 37 Χ 35 εκ ., 117 κιλά που βρέθηκε το 1964. Ιστορικά η Σρι Λάνκα έχει δώσει τα πιο φημισμένα πολύτιμα τοπάζια που είναι άχρωμα, χρυσοκίτρινα και ανοιχτοπράσινα τα οποία προέρχονται από τα προσχηματικά κοιτάσματα των περιοχών Ratnapura και Balangoda. Άλλες γνωστές περιοχές στην Ασία βρίσκονται στην Ινδία (Orissa) και στη Μπούρμα(Mogok). Σπάνια ροδοκόκκινα τοπάζια από την περιοχή Mardan του Πακιστάν φθάνουν σε μέγεθος πάνω από 4 εκ., ενώ ροζ τοπάζια είναι επίσης γνωστά από την Κίνα. Κρύσταλλοι με ανοικτό μπλε χρώμα βρέθηκαν στη Μογγολία. Στην Ιαπωνία έχουν βρεθεί κίτρινα, καφέ και πράσινα τοπάζια στις περιοχές Takayama, Ishigura και Naegi. Τα καλύτερα τοπάζια της Αφρικής βρίσκονται στη Μαδαγασκάρη όπου μεγάλοι κρύσταλλοι είναι γνωστοί από τις περιοχές Mahabe, Scarane, Ikopa και Belamo. Τοπάζια είναι επίσης γνωστά από την Κένυα (περιοχή Embu) και Ναμίμπια (περιοχή Spitzkopje), ενώ όμορφοι μπλε κρύσταλλοι προέρχονται από την Νιγηρία και τη Ζιμπάμπουε (περιοχή Scambula). Οι καλύτερες γνωστές περιοχές της Αυστραλίας βρίσκονται στην Τασμανία, Νέα Νότια Ουαλλία (περιοχή Tinga) και Δυτική Αυστραλία. Η κλασσική περιοχή της Ευρώπης είναι η περιοχή Schneckenstein στη Σαξωνία, Γερμανία όπου τοπάζια εξορύχθηκαν από τον 18ο αιώνα. Οι κρύσταλλοι στην περιοχή αυτή είναι κίτρινοι και έχουν μήκος μερικά εκατοστόμετρα. Άλλες περιοχές της Ευρώπης βρίσκονται στη Νορβηγία (Iveland με κρυστάλλους μέχρι 80 κιλά), Βόρεια Ιρλανδία, Σκωτία, Αγγλία και Δημοκρατία της Τσεχίας.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: ζαφείρι, γκοσενίτης, ακουαμαρίνα, φαινακίτης, ορεία κρύσταλλος, κιτρίνης.
Απομιμησείς: συνθετικό κορούνδιο, γυαλί, χαλαζίας.
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Λόγω του τέλειου σχισμού, το τοπάζι πρέπει να προστατεύεται από απότομα κτυπήματα και απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας. Το χρώμα του μπορεί να ξεθωριάζει όταν εκτεθεί στο φως του ήλιου. Ακόμη και αναβαθμισμένοι λίθοι είναι δυνατόν να ξεθωριάσουν στο φως του ήλιου με την πάροδο του χρόνου, ενώ μερικοί λίθοι μπορεί να είναι ελαφρώς ραδιενεργοί. Δεν υπάρχουν προβλήματα με τον καθαρισμό εκτός εάν οι κρύσταλλοι έχουν εγκλείσματα.

Τουρμαλίνης

Όνομα προερχόμενο από την λέξη toramelli (σε διάλεκτο της Σρι Λάνκα, πρώην Κεϋλάνης) «καρνεόλιο».

Ιστορία: Ολλανδοί ναυτικοί έφεραν το 1703 τουρμαλίνη (τότε ονομάζετε toramelli) από την Σρι Λάνκα στην Ευρώπη. Η ποικιλία ρουμπελλίτης είχε χρησιμοποιηθεί ως ημιπολύτιμος λίθος από τότε. Λόγω των ηλεκτρικών του ιδιοτήτων ο τουρμαλίνης χρησιμοποιείτο συχνά για την μεταφορά ενέργειας. Πιστεύετε ότι διεγείρει τις καλλιτεχνικές ικανότητες και σύντομα έγινε πνευματικός λίθος.
Αστρολογία: Ιχθύς
Ενεργειακό κέντρο: Καρδιά
Χρώμα: άχρωμο (αχροΐτης), ροζ (ρουμπελλίτης), μπλε (ιντιγκολιτης, δραβίτης, σόρλ), πράσινος (βερδελίτης, ουβίτης δραβίτης), κίτρινο (ελβαπης, τουρμαλίνης πλούσιος σε Μη), καφέ, κιτρινοκαφέ (δραβίτης μπουεργκεριτης), μαύρο (σόρλ, ουβίτης, μπουεργερίτης), πολύχρωμος (ελβαϊτης, λιντικοατίτης)
Διαφάνεια: διαφανής έως αδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: ανομοιόμορφος, κογχοειδής
Σχισμός: ισχνός
Σκληρότης: 7-7,5
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,02-3,41
Δείκτης διαθλάσεως/ Διπλοθλαστικότης: ελβαίτης (αχροίτης, ιντιγκολίτης, ρουμπελλίτης, βερδελίτης), Ne-1,615-1,620, Νο-1,640-1,655 / 0,025-0,035- δραβίτης, Ne-1,610-1.632, Νο-1,635-1,661/ 0,021-0,026 σορλ, Νβ-1,625-1,650, Νο-1,655-1,675 / 0,025-0,035 λιντικοατίτης, Νθ-1,621, Na-1,637 / 0.016 Τουρμαλίνης πλούσιος σε Μn, Ne-1,622-1,623, Νο-1,645-1,648 / 0,023-0,028 ουβίτης Ne-1,612-1,639, Νβ-1,632-1,660/0,017-0,021 μπουεργκερίτης, Ne-1,655-1,670, ΝΟ-1,735 / 0,065-0,080
Διασπορά: 0.017
Πλεοχροισμός: δυνατός διχροϊσμός
Φωταύγεια: μερικές φορές κίτρινη (δραβίτης) πράσινη, μπλε (ελβαΐτης, λιντικοατίτης)F μωβ σκούρο (αχροΐτης), ουδεμία (σορλ)
Χημεία: Το έντονο χρώμα οφείλεται σε Li, Μ π, Cr γίνεται εντονότερο σε θερμοκρασίες από 150° C έως 650? C
Ειδικό χαρακτηριστικά: κινούμενη ανταύγεια, χρώμα με ζωνώδη διάταξη, σπάνια φαινόμενο αλεξανδρίτη
Αναβάθμιση: Με ακτινοβολία, θέρμανση.
Θεραπευτικές ιδιότητες: Βελτιώνει την μνήμη, εμποδίζει την δημιουργία ιλίγγου. Αποφορτίζεται σε νερό και επαναφορτίζεται γρήγορο στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες, μεταμορφωμένα πετρώματα, εκρηξιγενή (πυριγενή) πετρώματα, προσχωματικά κοιτάσματα. Ι Εμφανίσεις: Μερικοί από τους καλυτέρους κρυστάλλους ελβαϊτη προέρχονται από πηγματίτη της Βραζιλίας, κυρίως από την περιοχή ΜΜ Gerais. Κρύσταλλοι μέχρι ένα μέτρο βρέθηκαν το 1978 στην περιοχή Itatiaia (Rocket, Rose of Itatiaia). Ένας εξαιρετικός κρύσταλλος με σκούρο κόκκινο χρώμα είχε διαστάσεις 25 Χ J1 εκ. και ονομάσθηκε το λουλούδι της Βραζιλίας. Η περιοχή Virgem da Lapa έχει δώσει πολύχρωμους ελβαίτες. Τουρμαλίνης ελβαϊτης (όνομα προερχόμενο από τη νήσο Έλβα της Ιταλίας) απαντάται στην περιοχή Moravia, Δημοκρατία τηζ Τσεχίας (τοποθεσίες Keciee, Strazek) ενώ πολύχρωμοι ελβαΐτες είναι γνωστοί από το Κοννέκτικατ. Οι περιοχές Santa Rosa και Mono Redondo της Βραζιλίας είναι πλούσιες στη δημοφιλή ποικιλία τουρμαλίνη μι δομή καρπουζιού «κρύσταλλοι με ροζ πυρήνα και πράσινο περίβλημα». Η ποικιλία αυτή υπάρχει επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα μεγάλο συσσωμάτωμα κρυστάλλων ρουμπελλίτη με κρυστάλλους που έφθαναν σε μήκος 40 εκ. και το οποίο ζύγιζε 4 τόνους (4,4 βραχείς τόνους) βρέθηκε στην Βραζιλία. Εξαιρετικοί ρουμπελλίτες είναι γνωστοί από πολλούς πηγματίτες των Ηνωμένων Πολιτειών (Μέϊν, Καλιφόρνια). Οι τουρμαλίνες της Καλιφόρνια προέρχονται ως επί το πλείστον από τις περιοχές Pala και Mesa1 Grande της επαρχίας San Diego. Ένα συσσωμάτωμα κρυστάλλων ρουμπελλίτη διαστάσεων 32Χ 27 εκ, βρέθηκε στην περιοχή αυτή το 1969 και ανήκει στη συλλογή του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. Το ορυχείο Himalaya στην περιοχή Mesa Grande αποτελεί το μεγαλύτερο ορυχείο παραγωγής τουρμαλίνη στον κόσμο. Το Αφγανιστάν (περιοχή Nuristan), η Μοζαμβίκη (περιοχή Alia Ligonha), η Μαδαγασκάρη και η Ζάμπια αποτελούν σήμερα σπουδαίες χώρες παραγωγής τουρμαλίνη. Όμορφοι Ρωσικοί, τουρμαλίνες είναι γνωστοί από τα Ουράλια όρη (τοπική ονομασία σιβηρίτης) και από την περιοχή της Τρανσβαϊκάλης. Όμορφοι μπλε ιντιγκολίτες με κρυστάλλους που φθάνουν σε μήκος τα 10 εκ. είναι γνωστοί από την περιοχή Morro Redondo. Ιντιγκολίτες είναι επίσης γνωστοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες (Καλιφόρνια, Μέϊν), ενώ πολύ σπάνιοι ιντιγκολίτες βρέθηκαν στην Μαδαγασκάρη (περιοχή Bctafo) και τη Ναμίμπια (περιοχή Klein Spitzkopjc). Κρύσταλλοι δραβίτη με σκούρο μπλε χρώμα από την Κίνα είναι επίσης σπάνιοι. Πολύ όμορφοι κρύσταλλοι βερδελίτη μεγέθους μέχρι 10 εκ. βρισκόμενοι σχεδόν πάντα μαζί με ρουμπελλίτη και ιντιγκολίτη είναι γνωστοί από την περιοχή Mmas Gerais. Ένας εξαιρετικός κρύσταλλος μήκους ενός μέτρου και πλάτους 20 εκ. που ονομάσθηκε ρουκέτα (Rocket) βρέθηκε στην Itatiaia. ‘Άλλοι κρύσταλλοι που βρέθηκαν στην ίδια περιοχή είχαν βάρος μέχρι 4 κιλά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες βερδελίτης υπάρχει στις Πολιτείες Μέϊν, Καλιφόρνια και Κοννέκτικατ. Ένα από τα καλύτερα δείγματα ,το Jolly Green Giant, έχει διαστάσεις 27 Χ10 εκ. και βρίσκεται στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορία: στη Νέα Υόρκη. Βερδελίτης απαντάται επίσης στην Μοζαμβίκη (περιοχή Alta Ligonha), Ζάμπια και Τανζανία. Πράσινοι δραβίτες είναι γνωστοί από την Ζιμπάμπουε. Πολλοί όμορφοι πράσινοι τουρμαλίνες βρέθηκαν πρόσφατα στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Γνωστές εμφανίσεις με τουρμαλίνη στην Ευρώπη; υπάρχουν στην Δημοκρατία της Τσεχίας (Βοημία, Μοράβια) και Ιταλία (Έλβα). Ο Αχροϊτης σπάνια ποικιλία του ελβαϊτη, έχει βρεθεί στην Μαδαγασκάρη, Βραζιλία, Ηνωμένες Πολιτείες (Καλιφόρνια), Έλβα και Αφγανιστάν. Δραβίτες με κίτρινο και κανελλοκίτρινο χρώμα προέρχονται από την Σρι Λάνκα (Ολιβίνης της Κεϋλάνης) Καφεκόκκινοι δραβίτες προέρχονται από την Κένυα, ενώ οι σμαραγδοπράσινοι δραβίτες προέρχονται από την Τανζανία. Καφέ ισομετρικοί κρύσταλλοι δραβίτη μέχρι 15 εκ. υπάρχουν σ» περιοχή Yinniethara της Δυτικής Αυστραλίας Δραβίτες είναι επίσης γνωστοί από το Τατζίκιστάν (όρη Παμίρ) και την Ρωσία (Ουράλια όρη)] Κίτρινοι και καφέ πλούσιοι σε Μn τουρμαλίνες είναι πολύ σπάνιοι και βρίσκονται σε πηγματίτες του Νεπάλ και της Μοζαμβίκης. Η ποικιλία τουρμαλίνη με μαύρο χρώμα που ονομάζεται σορλ και που χρησιμοποιείται μερικές φόρες για την κατασκευή κοσμημάτων πένθους, βρίσκεται συχνά σε μορφή μεγάλων κρυστάλλων στην Βραζιλία, σας Ηνωμένες Πολιτείες (Καλιφόρνια, Μέϊν, Κοννέκτικάτ), Ναμίμπια, Καζακστάν (κρύσταλλοι μεγέθους άνω του ενός μέτρου), Ουκρανία, Νορβηγία (κρύσταλλοι διαστάσεων 3 Χ 1 μ.) και στην Δημοκρατία της Τσεχίας. Ο λιντικοατίτης απαντάται στην Μαδαγασκάρη υπό την μορφή πολύμορφων κρυστάλλων μεγέθους μέχρι 50 εκ. και ζώνωση κάθετη στον άξονα - C. Πολλά μεγάλα Μουσεία έχουν σημαντικού; τουρμαλίνες στις συλλογές ορυκτών. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, D.C. έχει αρκετούς επεξεργασμένους ελβαΐτες από 17,7 έως Επεξεργασμένοι ελβαΐτες, 24,66 και 18,22 καράτια 246 καράτια που προέρχονται από την Βραζιλία, ΗΠΑ και την Μοζαμβίκη. Ένας μοναδικός επεξεργασμένος ρουμπελλίτης 255 καράτια βρίσκεται στο Ίδρυμα Διαμαντιών στην Μόσχα. Στην αρχή θεωρείτο ότι είναι ρουμπίνι και αποτελούσε μέρος της συλλογής του Rudolf II στην Πράγα και πιθανώς προέρχεται από την Μπούρμα.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: αμέθυστος, χρυσοβήρυλλος, ολιβίνης, ρουμπίνι, σμαράγδι, ζαφείρι, τοπάζι, ζιρκόνιο, σπινέλιος, βεζουβιανίτης.
Απομιμήσεις: Γυαλί
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, Οπτικοί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο τουρμαλίνης καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό. Δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμό με υπέρηχο ή ατμό. Οι πολύχρωμοι λίθοι είναι εύθραυστοι στα όρια αλλαγής των χρωμάτων και χρειάζεται προσοχή στη μεταχείριση τους.

Χαλαζίας με εγκλείσματα

Το μητρικό χαλαζιακό υλικό έχει την ίδια χημική σύσταση με την Ορεία κρύσταλλο, κίτρινη, αμέθυστο και καπνία χαλαζία. Το χρώμα αλλάζει ανάλογα με τα διαφορετικά είδη εγκλεισμάτων.
Τα εγκλείσματα στερεά ή υγρά, ακολουθούν μερικές φορές την ανάπτυξη των εδρών των κρυστάλλων («φαντάσματα-phantoms»)

Ιστορία: (Βλέπε Ορεία κρύσταλλος) Ένας παγκοσμίως γνωστός για τις θεραπευτικές του ιδιότητες ημιπολύτιμος λίθος, ο αβεντονρίνης, ήταν πολύ δημοφιλής στην αρχαία Κίνα, όπου ονομάσθηκε «Λίθος του Αυτοκράτορα» (Yu). Χρησιμοποιείτο ως φυλακτό κι έφερνε την ευτυχία, άνεση, φρεσκάδα και διαύγεια στο μυαλό.

Αστρολογία: Καρκίνος
Ενεργειακό κέντρο: καρδιά, δευτερογενές κέντρο στα πόδια.
Θεραπευτικές ιδιότητες: Ακονίζει τη σκέψη, Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Φιλοξενούντα πετρώματα: Μεταμορφωμένα πετρώματα, υδροθερμικά κοιτάσματα, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Τα εγκλείσματα προσδίδουν συχνά στον χαλαζία μία ασυνήθιστη εμφάνιση.Ο λεπτόκοκκος χαλαζίας με πολύ πυκνά εγκλείσματα λεπτών φυλλαρίων φουξίτη και αιματίτη, ονομάζεται αβεντουρίνης (λόγω της τυπικής ακτινοβόλου λάμψης του). Αβεντουρίνης υπάρχει στην Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία και Θιβέτ. Σπανιότερα στην Αυστρία, Γερμανία, Ισπανία και Φιλανδία. Πράσινος αβεντουρίνης είναι γνωστός από την Τανζανία και καφεκόκκινος αβεντουρίνης είναι γνωστός από την Κένυα, ενώ άσπρος και ασπρόμαυρος αβεντουρίνης υπάρχει στη Ρωσία (Σιβηρία). Χαλαζίας με εγκλείσματα ρουτιλίου σαγκενίτη που έχει την ονομασία Μαλλιά της Αφροδίτης= Venus Hair, βρίσκεται συχνά στη Βραζιλία (περιοχές Diamantina και Ibitiam στη Bahia). Ορεία κρύσταλλος με το ίδιο είδος εγκλεισμάτων ρουτιλίου έχει βρεθεί επίσης στις Αλπεις (Ελβετία, Αυστρία,Ιταλία), ενώ όμοιο υλικό προέρχεται από την Αυστραλία (περιοχή Tingha στη Νέα Νότια Ουαλλία), Μαδαγασκάρη, Ρωσία (Πολικά Ουράλια όρη) και σε άλλες περιοχές. Χαλαζίας με εγκλείσματα γκαιτίτη έχει περιγραφεί από το Μαρόκο, τις Ηνωμένες Πολιτείες (Νέο Μεξικό, Αίνταχο), Γερμανία και Δημοκρατία της Τσεχίας. Χαλαζίας με σπάνια εγκλείσματα πυρολουσίτη είναι γνωστός από το Μεξικό, με εγκλείσματα δουμορτιερίτη από την Αριζόνα και με εγκλείσματα χουμπνερΐτη από το Περού και τις Ηνωμένες Πολιτείες (Ουάσιγκτον). Πολύ δημοφιλής είναι ο Βραζιλιάνικος χαλαζίας με εγκλείσματα σιδηροπυρίτη. Εγκλείσματα ελβίτη και κοζαλίτη σε χαλαζία είναι γνωστά από το Καζακστάν, ενώ εγκλείσματα αιματίτη και χρυσού είναι γνωστά από την Καλιφόρνια. Εξαιρετικά εγκλείσματα χλωρίτη προσανατολισμένα παράλληλα με τις έδρες των κρυστάλλων δημιουργούν όμορφα «φαντάσματα» και προέρχονται από τη Βραζιλία και τη Ρωσία.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: Διάφορα εγκλείσματα είναι επίσης γνωστά σε άλλα διαφανή ορυκτά.
Απομιμήσεις: γυαλί, συνθετικός χαλαζίας.
Χημεία: σκληρότης, οπτικαί μέθοδοι, ειδικό βάρος.
Φροντίδα: Δεν πρέπει να γίνεται καθαρισμός με υπέρηχο ή ατμό σε λίθους που έχουν εγκλείσματα.

Φθορίτης

Χρώμα: εξόχως μεταβλητό, ως επί το πλείστον πράσινο, μπλε-πράσινο. μωβ έως μωβ-κόκκινο, κίτρινο, κόκκινο κρασιού, καφέ, πορτοκαλί, άσπρο, άχρωμο, σπανιώτερα ροζ, μπλε, μαύρο.
Μερικοί φθορίτες παρουσιάζουν ζωνώδη διάταξη των χρωμάτων.

Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: ανομοιόμορφος
Σχισμός: τέλειος
Σκληρότης: 4, εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,0 - 3,25
Δείκτης διαθλάσεως: Ν-1,432-1,434
Διπλοθλαστικότης: δεν υπάρχει
Διασπορά: 0,007
ΠΑεοχροϊσμός: δεν υπάρχει
Φωταύγεια: μπλε, μωβ, κίτρινη, άσπρη, πράσινη κόκκινη, Φωσφορίζει όταν θερμανθεί (θερμοφωταύγεια)
Χημεία: ίχνη CI, σπανίων γαιών, άλλα στοιχεία
Ειδικά χαρακτηριστικά: παρουσιάζει το φαινόμενο αλεξανδρίτη

Αναβάθμιση: Με ακτινοβολία, θέρμανση, στεγανοποίηση CaF2 Το όνομα του προέρχεται από την Νεολατινική λέξη fluor-”ροή”, λόγω χρησιμοποιήσεως του στην τήξη.

Ιστορία: Ο φθορίτης ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους οι οποίοι κατασκεύαζαν βάζα και άλλα σκεύη.
Η ποικιλία “Μπλε Ιωάννης” (Blue John) ήταν πολύ δημοφιλής οτην Αγγλία κατά τον 19ο αιώνα.
Αστρολογία: Ιχθείς Ενεργειακό κέντρο: κορυφή Θεραπευτικές ιδιότητες: Ηρεμεί τα συναισθήματα, δυναμώνει την καρδιά.
Αποφορτίζεται σε απεσταγμένο νερά και επαναφορτίζεται. γρήγορα στο φως του ήλιου.
Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες, υδροθερμικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Σπουδαία κοιτάσματα πολύχρωμων κρυστάλλων φθορίτη με ζωνώδη δομή βρίσκονται στην Κίνα.
Φθορίτης έχει βρεθεί επίσης στη Μογγολία, Κορέα, Πακιστάν (εξαιρετικοί ροζ κρύσταλλοι) και Αυστραλία.
Σημαντικές εμφανίσεις υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες όπως στο Νέο Μεξικό, Γιούτα (ανοικτοπράαινοι κρύσταλλοι), Κολοράντο, Κεντάκυ, New Hampshire (ανοικτοπράσινοι κρύσταλλοι) ,Τέξας (μεγάλοι κρύσταλλοι με διαφορετικά χρώματα), Τεννεσσή (μπλε-πράσινοι κρύσταλλοι), Νέα Υόρκη και Ιλλινόϊς (κίτρινοι και μωβ κρύσταλλοι). Φθορίτης είναι γνωστός επίσης από τον Καναδά, Μεξικό (περιοχή Zacatecas - με μαραγδοπράσινους κρυστάλλους και Guanajuato - με κόκκινους κρυστάλλους), Περού (ροζ κρύσταλλοι), Αργεντινή, Κολομβία, Ναμίμπια (πράσινοι κρύσταλλοι) και Νότια Αφρική. Επίσης βρίσκεται στη Ρωσία, Καζακοτάν και Τατζικιστάν.
Σπουδαίοι φθορίτες έχουν βρεθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο (περιοχή Cumberland), Ισπανία, Γερμανία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Ιταλία, Νορβηγία, Γαλλία, Ελβετία και Ρουμανία.

Ο φθορίτης έχει χρησιμοποιηθεί ως πρώτη ύλη για επεξεργασία λίθων με έδρες και για την κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένικν.
Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτων, D.C. διαθέτει μία σειρά επεξεργασμένων πολύχρωμων φθοριτών συμπεριλαμβανομένων ροζ φθοριτών από το Πακιστάν (248,8 καράτια) και την Κορέα (492 και 354 καράτια ), ένα κόκκινο φθορίτη από την Αγγλία (118 καράτια) και ένα κίτρινο καθώς και ένα μωβ φθορίτη από το Ιλλινόϊς (351 και 111,2 καράτια αντίστοιχα).
Πιθανώς ο μεγαλύτερος ημιπολύτιμος φθορίτης είναι ένας μπλε φθορίτης 3965,35 καράτια που βρίσκεται στη συλλογή του Σμιθσόνιαν και η επεξεργασία του έχει γίνει από τον Art Grant.
Επεξεργασία: κοπή με έδρες, καμποσόν, γλυπτική, επίπεδη κοπή.
Όμοια ορυκτά: βαρύτης , απατίτης, αμέθυστος.
Απομιμήσεις: γυαλί
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο φθορίτης πρέπει να προστατεύεται από απότομα κτυπήματα, απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας, απόξεση και H2SO4. Καθαρίζεται μόνο με σαπούνι και νερό, ενώ πρέπει να αποφεύγεται καθαρισμός με χρήση υπέρηχου ή ατμού.

Χαλκηδόνιος (Ποικιλία χαλαζία)

Το όνομα του ορυκτού προέρχεται από την Χαλκηδόνα, αρχαία Ελληνική πόλη στη Μικρά Ασία.

Ιστορία: Χρησιμοποιείτο κατά τους Προϊστορικούς χρόνους για την δημιουργία εργαλείων και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως ημιπολύτιμος λίθος. Ο χαλκηδόνιος χρωματίζετο κατά τον Μεσαίωνα. Πιστεύετο οτι έχει αφροδισιακές δυνάμεις, δημιουργεί έλξη των ανδρών στις γυναίκες και προστατεύει τον ιδιοκτήτη του από την οργή και την μελαγχολία.
Αστρολογία: Αιγόκερως Ενεργειακό κέντρο: λαιμός Θεραπευτικές ιδιότητες: Σταματά την αιμορραγία. Χρησιμοποιείτο για την θεραπεία των προβλημάτων που έχουν σχέση με την εμμηνόπαυση και τις ασθένειες του λαιμού, Αποφορτίζεται σε κινούμενο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.
Χρώμα: άσπρο, γκρι, γκρι-μπλε, σπανίως σε άλλα χρώματα
Διαφάνεια ημιδιαφανής έως αδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης, λιπώδης, αμβλεία
Θραυσμός: κογχοειδής, ανομοιόμορφος
Σχισμός: ασαφής ή ανύπαρκτος
Σκληρότης: 6 - 7
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 2,50-2,70
Δείκτης διαθλάσεως: Νβ-1,539 - 1,544, Νο-1,526 - 1,535
Διπλοθλαστικότης: 0,004 - 0,009
Διασπορά: ουδεμία
Πλεοχροϊσμός: ουδείς
Φωταύγεια: μερικές φορές αδύναμη έως έντονη κιτρινοπράσινη, κίτρινη, άσπρη, ανοικτόχρωμη μπλε
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε ιχνοστοιχεία Ρβ, Μη, Νί, ΟΓ, διάφορα εγκλείσματα
Ειδικά χαρακτηριστικά: σπάνιος ιριδισμός «Αναβάθμιση: Με θέρμανση, χρώση.

Φιλοξενούντα πετρώματα: ηφαιστειακά πετρώματα, υδροθερμικά κοιτάσματα, ζώνες αποσαθρώσεως, ιζηματογενή πετρώματα.
Εμφανίσεις: Αποτελεί κρυπτοκρυσταλλική ποικιλία του χαλαζία που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Ο χαλκηδόνιος έχει πολλές ποικιλίες ανάλογα με το χρώμα, την υφή και τα εγκλείσματα (ειδικά χλωρίτες και αιματίτη). Ποικιλίες του αποτελούν ο αχάτης, το καρνεόλιο, το χρυσοπράσινο, ο πυριτόλιθος το ηλιοτρόπιο, ο ίασπις, το πλάσμα, το πράσινο, ο όνυξ, ο σαρδόνυξ. Από ιστορικής απόψεως σπουδαίες εμφανίσεις είχαν εντοπισθεί στην Ινδία, στους βασάλτες του Δεκάν, σε ζώνες αποσαθρώσεως και σε προσχωματικά κοιτάσματα. Χαλκηδόνιος βρίσκεται συχνά στην Σαουδική Αραβία, Υεμένη, Ταϊβάν και Ιράκ. Προέρχεται επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες (Φλώριδα, Καλιφόρνια - με μπλε χρώμα, Όρεγκον, Αριζόνα - με ροζ και μωβ χρώμα, Κολοράντο, Αϊνταχο), Καναδά, Μεξικό, Βραζιλία και Ουρουγουάη. ‘Αλλες περιοχές με χαλκηδόνιο βρίσκονται στη Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Ισλανδία και νήσους Φερρόες. Οι κυριώτερες περιοχές της Αφρικής βρίζονται στη Ναμίμπια, Νοτιά Αφρική, Μαρόκκο, Λιβύη, Αίγυπτο, Αιθιοπία και Μαδαγασκάρη. Μεγάλα κοιτάσματα χαλκηδονίου (απαντώνται στη Ρωσία (Ουράλια όρη, περιοχή Τρανσβαϊκάλης. νήσος Σαχαλίνη). Έχει βρεθεί επίσης στο Καζακστάν, Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν. Ο χαλκηδόνιος ήταν γνωστός πριν από πολλά χρόνια στην Δημοκρατία της Τσεχίας και Γερμανία. Μικρότερης σημασίας τοποθεσίες βρίσκονται στην Αυστρία, Σλοβακία, Πολωνία, Ιταλία (Σικελία, Σαρδηνία), Βουλγαρία και Ρουμανία.
Επεξεργασία: καμποσόν, γλυπτική.
Όμοια ορυκτά: σμιθσονίτης, οπάλιος.
Απομιμήσεις: γυαλί
Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικοί μέθοδοι.
Φροντίδα: Ο χαλκηδόνιος πρέπει να προστατεύεται από ΗΡ. Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού, εκτός εάν ο λίθος έχει εγκλείσματα.

Χρυσοβήρυλος

Από την Ελληνική λέξη χρυσός - «χρυσό, κίτρινο» + «βήρυλος»

Ιστορία: Στο παρελθόν η χρυσοβήρυλος θεωρείτο απλή βήρυλος και χρησιμοποιείτο στην δημιουργία κοσμημάτων, Η ποικιλία κυμοφανής ήταν περιζήτητη.
Αστρολογία: Δίδυμοι
Ενεργειακό κέντρο: καρδιά, αφαλός (κίτρινες ποικιλίες)
Θεραπευτικές ιδιότητες: Έχει ισχυρές κατασταλτικές ιδιότητες. Οι κίτρινες ποικιλίες χρησιμοποιούντο για την θεραπεία των σπασμών του στομάχου. Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Φιλοξενούντα πετρώματα: πηγματίτες, μεταμορφωμένα πετρώματα, προσχωματικά κοιτάσματα.
Εμφανίσεις: Η χρυσοβήρυλος και ο κυμοφανής ήσαν γνωστά για πολλά χρόνια από τα προσχωματικά κοιτάσματα της περιοχής Ratnapura της Σρι Λάνκα. Κυμοφανής έχει βρεθεί επίσης στη Νότια Ινδία στην περιοχή Trivandruma. Άχρωμοι χρυσοβήρυλοι είναι γνωστοί από την περιοχή Mogok της Μπούρμα και από την Κίνα, ενώ έχουν εντοπισθεί στα προσχηματικά κοιτάσματα πολυτίμων και, ημιπολύτιμων λίθων, της Ζιμπάμπουε (περιοχή Somabulc), στη Νότιο Αφρική και την Μαδαγασκάρη. Κίτρινοι χρυσοβήρυλοι απαντώνται στους πηγματίτες και τα προσχωματικά κοιτάσματα της περιοχής Minas Gerais της Βραζιλίας.Μερικές εμφανίσεις αναφέρονται στις Ηνωμένες Πολιτείες (Κοννέκτικατ, Μέϊν, Νέα Υόρκη και Κολοράντο).Κιτρινοπράσινη βήρυλος υπάρχει στην περιοχή Anakia της Αυστραλίας. Χρυσοβήρυλος έχει αναφερθεί στην περιοχή Marsikov, Moravia στη Δημοκρατία της Τσεχίας, αλλά η χρυσοβήρυλος δεν είναι καλής ποιότητας. Μερικοί χρυσοβήρυλοι έχουν βρεθεί στην Ιαπωνία και στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό (Ζαΐρ). Η χρυσοβήρυλος Ελπίδα (45 καράτια) που βρίσκεται στη συλλογή του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο είναι από τις πλέον γνωστές. Μία επεξεργασμένη χρυσοβήρυλος από την Σρι Λάνκα (29,4 καράτια) βρίσκεται στην ίδια συλλογή, ενώ μία εξαιρετικής ποιότητας επεξεργασμένη κιτρινοπράσινη βήρυλος {74,4 καράτια) βρίσκεται στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Νέα Υόρκη. Επεξεργασμένοι χρυσοβήρυλοι που ζυγίζουν 171,5 καράτια (Maharani) και 58,2 καράτια και οι δύο με κινούμενη ανταύγεια, ως επίσης άλλες επεξεργασμένες χρυσοβήρυλοι με κιτρινοπράσινο χρώμα (114,3 καράτια) και πράσινο χρώμα (120,5 καράτια) από την Σρι Λάνκα, βρίσκονται στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν, στην Ουάσιγκτον, D.C. Η Σρι Λάνκα έχει δώσει χρυσοβηρύλους με λάμψη αιλουρόφθαλμου που ζυγίζουν 475 και 313. 2 καράτια και που ανήκουν στο Βρετανικό Αυτοκρατορικό Θησαυρό. Η μεγαλύτερη επεξεργασμένη χρυσοβήρυλος (245 καράτια) προέρχεται επίσης από την Σρι Λάνκα. Κρύσταλλος χρυσοβηρύλου βάρους 8 κιλών βρέθηκε στη Βραζιλία το 1828.
Επεξεργασία: Κοπή με έδρες, καμποσόν.
Όμοιο ορυκτά: ανδαλουσίτης, σκαπόλιθος, γροσσουλάριος
Απομιμήσεις: συνθετικό κορούνδιο Χημεία: σκληρότης, ειδικό βάρος, οπτικαί μέθοδοι
Φροντίδα: Δεν υπάρχουν προβλήματα καθαρισμού των κρυστάλλων εκτός εάν έχουν εγκλείσματα.
Χρώμα: άχρωμο, κίτρινο, χρυσοκίτρινο, πράσινο, καφέ
Διαφάνεια: διαφανής, ημιδιαφανής
Λάμψη: υαλώδης
Θραυσμός: κογχοειδής
Σχισμός: Καλός ως ασαφής
Σκληρότης: 8,5 - εύθραυστο
Γραμμή κόνεως: άσπρη
Ειδικό βάρος: 3,68- 3,80
Δείκτης διαθλάσεως: Νρ -1,746 Νιη - 1,748 Ng - 1,756
Διπλοθλαστικότης: 0,008 - 0,012
Διασπορά: 0, 015
Πλεοχροϊσμός: ευδιάκριτος
Φωταύγεια: κίτρινη, πράσινη
Χημεία: το χρώμα οφείλεται σε Cr, Fe3+
Ειδικά χαρακτηριστικά: παρουσιάζει κινούμενη ανταύγεια (κυμοφανής ή ποικιλία το μάτι της τίγρης), σπάνια αστερισμός
Αναβάθμιση: Δεν είναι γνωστή